Darren Shan - Ucubeler Sirki

Bölüm 1

BİRİNCİ BÖLÜM

Okuldaki tuvaletlerden birine oturmuş, bir şarkı mırıl-

danıyordum. Pantolonumu indirmemiştim. İngilizce der-

sinin sonlarına doğru kendimi iyi hissetmeyip buraya gel-

miştim. Öğretmenim Bay Dalton bu konularda harikadır.

Zeki bir adamdır ve numara yapıp yapmadığınızı bilir. Eli-

mi kaldırıp rahatsızlandığımı söylediğimde bana bir defa

baktı ve onayladığını belirten bir şekilde başını öne eğip

tuvalete gitmemi söyledi.

"Seni rahatsız eden neyse kus Darren," dedi, "sonra da hemen geri gel."

Keşke her öğretmen Bay Dalton kadar anlayışlı olsa.

Nihayetinde hasta olmamıştım; ama hâlâ midem bu-

landığı için tuvalette kaldım. Dersin sonunun geldiğini

belirten zilin çaldığını ve öğle yemeği tatili için herkesin sınıflardan dışarı fırladığını duydum. Onlara katılmak istiyordum, ama Bay Dalton beni bu kadar kısa bir sürede

bahçede görürse çok bozulurdu. Kendisini aldatırsanız çıl-

gına dönmez; onun yerine sessizleşir ve sizinle uzun bir

süre konuşmazdı. Bu da size bağırıp çağırmasından bile

daha kötüdür.

Bu yüzden ben de öylece oturmuş mırıldanıyor, ikide

bir saatime bakıp bekliyordum. Sonra birinin benim adımı

bağırdığını duydum.

"Darren! Hey, Darren! Deliğe mi düştün yoksa?"

Sırıttım. Bu benim en iyi arkadaşım Steve Leopard idi.

Steve'in soyadı aslında Leonard'dı, ama herkes ona Steve

Leopard diyordu. Böyle olmasının tek sebebi kelime ben-

zerliği değildi; eskiden Steve, annemin deyişiyle, 'vahşi

bir bebek' idi. Nereye gitse olay çıkartır, kavgalara karışır, dükkânlardan bir şeyler çalardı. Bir gün, henüz bebek ara-basmdayken, sivri bir çomak bulmuş, gelip geçen kadınları

dürtmeye başlamıştı. (Kadınların neresini dürttüğünü tah-

min edenler hediye kazanmayacaklar!)

Gittiği her yerde insanlar ondan korkuyor ve onu hor

görüyorlardı. Ben hariç... Kolejdeki ilk karşılaşmamızdan

beri benim en iyi arkadaşımdı o. Annem onun vahşiliğinin

etkisi altında kaldığımı söylüyordu; ama ben sadece onun

beraberce vakit geçirmek için harika bir arkadaş olduğunu

düşünüyordum. Çok ateşli bir yapısı vardı ve sinirlendi-

ği zaman korkunç öfke nöbetlerine tutuluyordu; ama ben

böyle durumlarda koşarak uzaklaşıyor, sinirleri yatıştığı

zaman da geri dönüyordum.

Steve'in ünü yıllar geçtikçe azalmaya yüz tutmuştu -an-

nesi onu pek çok doktora götürmüş, onlar da Steve'e, ken-