De perfecte droomman

Hoofdstuk 1

'Chantal, kom je naar beneden dan kunnen we gaan?' hoor ik mijn moeder roepen. 'Ja mam, ik kom eraan!' roep ik vlug, terwijl ik met mijn telefoon in mijn handen de trap afloop. Snel scrol ik nog even door mijn Facebook-tijdlijn op zoek naar nieuwtjes van mijn vriendinnen. De laatste treden van de trap loop ik net iets langzamer dan de rest, omdat ik een lief filmpje van een Rottweilerpup voorbij zie komen. 'Hallo zeg Chantal, schiet nu eens een beetje op! Je zusje en ik staan al de hele tijd op jou te wachten' riep ze nu iets geïrriteerder vanuit de tuin. Snel haast ik me de laatste treden af en trek mijn schoenen en jas aan. Bij de achterdeur stond mijn moeder al met de sleutels in haar handen op mij te wachten. We wisselde even van blik. 'Nou hup, pak je fiets maar. Je zusje is al buiten, kijk even of je haar kan vinden'. Eenmaal buiten het hek van onze achtertuin word ik bijna omver gereden door mijn zusje Fenna. 'Zo he he, slome slak. Ben je daar eindelijk?' hoor ik haar roepen terwijl ze nog een rondje over het plein fietst. Uit de schuur pak ik mijn fiets die ik vorige week nieuw van mijn ouders had gekregen. Fenna had een nieuwe fiets gekregen, omdat ze te groot was geworden voor haar oude fiets. En ik kreeg toen ook gelijk een nieuwe fiets, omdat mijn oude fiets flink beschadigd was en inmiddels ook wel toe was aan vervanging.
Onderweg naar de stad komt Fenna naast mij rijden. 'Wedstrijdje?' zegt ze met een uitdagende blik op haar gezicht. Voor ik antwoord kan geven zie ik haar al een eind voor mij uit rijden. Om te voorkomen dat de afstand nog groter wordt, versnel ik ook. Ik trap steeds harder en harder. In de haast vergeet ik zelfs om in de zijstraten te kijken of er geen verkeer aankomt, maar ik heb geluk. Ik heb zelfs zoveel geluk dat ik Fenna al snel weer weet in te halen en als eerste bij het einde van de staat kom. Aan Fenna haar gezicht kan ik zien dat ze ervan baalt. 'Volgende keer win ik wel hoor, let maar op!' zegt ze overtuigt. 'Op de terugweg heb je weer een kans' zeg ik met een knipoog. Na een minuut of vijf zien we onze moeder ook aankomen. Zij deed nooit mee aan dit soort spelletjes en daarom moesten wij even op haar wachten. Niet veel later komen we met zijn drieën aan in de stad. Bij de pizzeria op de hoek aan het begin van de stad zetten we onze fietsen neer. 'We gaan eerst even naar de winkels waar we onze boodschappen moeten halen, dan kun je tussendoor misschien kijken waar je wilt solliciteren Chantal' Ohja... helemaal vergeten.. Door het wedstrijdje met Fenna was ik afgeleid en helemaal vergeten dat we ook naar de stad zouden gaan om een bijbaantje voor mij te zoeken. 'Ja dat is goed mam.' Ik hoor mezelf overtuigt zeggen dat ik het een goed plan vind, maar eigenlijk wil ik weer snel terug naar huis. Bij iedere stap die mij dichter en dichterbij de winkel brengt voel ik mijn hart sneller kloppen. Ik krijg zelfs zweethanden en warme oren. De eerste winkel, een soort alles winkel. Je kunt er van alles kopen. Spullen voor in het huis, meubels, verzorgingsmiddelen en hobbyspullen. Met zoveel spullen zou je denken dat het al gauw een rommel wordt, maar dat is eigenlijk niet zo. Alles staat netjes per categorie in de schappen uitgestald. Het enige wat in mijn geval nu niet zo handig is aan deze winkel, is dat er geen informatiebalie is. Aan de kassa zie ik een flinke rij staan, dus ik besluit om met mijn moeder en zusje mee de winkel in te gaan. Zodra we door de poortjes de winkel in zijn, vliegt Fenna naar de make-up afdeling. Thuis had Fenna een prachtig witte kaptafel die helemaal volgebouwd staat met allerlei kleuren nagellak, lippenstift en andere make-up soorten. Fenna vond het geweldig om zichzelf helemaal op te maken, dus make-up kan ze nooit genoeg hebben. Ik daarentegen houd helemaal niet van make-up, dus ik loop mijn moeder achterna naar de schoonmaakmiddelen. Onbewust lopen mijn voeten achter de voetstappen van mijn moeder aan. Ikzelf zit diep in gedachten. 'Wat moet ik nou zeggen zo meteen? Hoe zorg ik ervoor dat ik een goede indruk achterlaat?' In mijn hoofd probeer ik een paar zinnen uit die ik straks kan gebruiken bij de caissière. Tijdens het lopen zie ik de nette schappen. Bij verschillende schappen staan actiekaartjes. Ik vraag mezelf af of ik al die acties uit mijn hoofd zou moeten weten als ik hier wil werken. In gedachten loop ik weer verder achter mijn moeder aan. Ineens stoppen we en hoor ik mijn moeder zeggen: 'Goedemiddag'. Het moment is daar. Nu moet ik in actie komen. Mijn moeder is bezig met de boodschappen op de band leggen, wanneer ik een beetje schuifelend naar de caissière loop. 'Uhm.. Goedemiddag..' breng ik stamelend uit. De caissière kijkt me vriendelijk aan. 'Ik-vroeg-me-af-of-ik-hier-misschien-zou-kunnen-solliciteren' zeg ik in een rap tempo. Gelukkig verstond de caissière wel wat ik had gezegd. Ze geeft me een formulier en haar pen en legt me uit hoe ik het formulier moet invullen. 'Het is zeker je eerste keer?' vraagt ze vriendelijk. 'Je hoeft nergens bang voor te zijn hoor. Iedereen moet een keer beginnen.' Ze knipoogt nog even naar me en dan loop ik weg om het formulier in te vullen. Nadat mijn moeder de boodschappen heeft afgerekend, loop ik terug naar de caissière en lever ik het formulier in. 'Dankje, je hoort er gauw van' verzekerde ze me.