ᴏɴᴇ ᴏʀ ᴛᴇɴ ᴍᴏɴᴛʜꜱ | | 𝐰𝐨𝐧𝐣𝐚𝐤𝐞 || ✔️

ᴏɴᴇ ᴏʀ

မိုးခပ်အုပ်အုပ်နဲ့ လေပြေအေးအေးလေး
ကြောင့် လူတွေက မကြာခင်မိုးညိုတော့မှာကို
ရိပ်မိတာကြောင့် တချို့က
တွဲရက်ပါလာတဲ့ အိတ်ထဲကနေထီးကို
ထုတ်ယူပြီး တချို့ကျတော့ နားခိုလို့ရမဲ့
အရိပ်တွေကို မျက်စိဝေ့ဝိုက်က ရှာနေကြသည်။
ထိုထဲမှာမှ ဝက်ဝံရုပ်‌အညိုရောင်လေးကို ပိုက်ကာ စူပုပ်ပုပ်ကောင်လေးကတော့ ထီးကိုလည်း မထုတ် ရွေ့လည်းမရွေ့ပဲ
ကျောက်ရုပ်ကြီးအလား ပလက်ဖောင်း‌တစ်ခုတွင် ငူငူကြီး ရပ်နေ၏ ။ ထိုကလေးလေးရဲ့
ခြေ‌ဖဝါးနုနုလေးသည် ဖိနပ်‌ကင်းမဲကာ
ပြောင်ရှင်းဖြစ်နေပါသေးသည်။

ခဏကြာတော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ထိုကလေးအနား ပြေးလာ၍ ချော့မြူပြောဆိုသံကို ကြားရသည် ။

" သားသားရယ် သွားရအောင်နော်
ဟိုမှာ ဖွားဖွားကြီးတို့က မျှော်နေပြီ
နောက်တော့ မိုးလည်းရွာတော့မယ်
ကလေးရဲ့ "

ထိုအမျိုးသမီး ဘယ်လောက်ပင်ချော့ချော့
ထိုအရုပ်ပိုက်ထားတဲ့ ကလေးကတော့
အရေးမလုပ်ပဲ ပေတေနေဆဲပင်။

" မေမေ ငိုချင်လာပြီနော်
ယန်းဂျောင်ဝန်း ! "

ငိုသံဝဲဝဲနဲ့ အမေဖြစ်သူက ဆို‌လေတော့မှ
ထိုပေတေရပ်နေတဲ့ အဆိုးလေးသည်
လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာတော့သည် ။

ဂျောင်ဝန်းနီးက ပေတေတေနဲ့
အရမ်းဆိုးတဲ့ကလေးဆိုပေမဲ့
မေမေဝမ်းနည်းတာတော့
လုံးဝကိုမကြိုက်ဖူး ။
ဒါကြောင့် မေမေအလိုတိုင်း
ဖွားဖွားကြီးတို့အိမ်ကို သွားရန်
သဘောတူရတော့သည် ။
စိတ်ဆိုးပြီး တစ်ဖက်စီချွတ်ပစ်ခဲ့တဲ့
ဖိနပ်တွေလည်း ပြန်ကောက်ရင်းပေါ့ ။

မွေးစကတည်းက အခုဆယ့်နှစ်နှစ်
အရွယ်ထိ တွေ့ဆုံရတာ
လက်ငါးချောင်းတောင်မပြည့်တဲ့
အဖွားဆိုသူထံ ဂျောင်ဝန်းကသွားရောက်
နေရမယ်ဆိုတာက အရမ်းကို
ကသီးကအောင့်နိုင်လှသည်။
ဒါပေမဲ့ ‌မေမေရော ဂျောင်ဝန်းကပါ
ကြောက်ရတဲ့ ဖေဖေ့ရဲ့ တစ်ချက်လွှတ်
အမိန့်မို့လို့ သည်းခံပြီး နေရုံမှတစ်ပါး
ကျန်တာ မတက်နိုင်ချေ။

" မြေး ဝန်းငယ်လေး
ဘယ်လိုလဲ ဖွားပြင်ပေးထားတဲ့
အခန်းကို ကြိုက်ရဲ့လား "