LIFE? [Short]

Life?

🖤

හරියටම හවස 4.00 යි.

බස් එකක් එනකම් තවමත් මං බලන් ඉන්නවා. ගොඩක් මහන්සියි.

හැමදාම කළේ ගොඩක් දේවල් එනකම් බලන් ඉන්න එකමයි. බලා හිදීමක් නැතුව කිසි දෙයක් ලැබෙන්නෙ නැද්ද?

ඔන්න එනවා.

බලන් ඉදලා ඉදලා නැගපු බස් එකේ යාන්තමින් ඉදගන්න ශීට් එකක් ලැබුණා. ඒ අතින් නම් අද වාසනාවන්තයි.

හැමදාම නොලැබෙන වාසනාව ඉදලා හිටලා ලැබෙන්නත් වාසනාවන්ත වෙන්න ඕනි. ඒත්, වාසනාව නිර්මාණය වෙලා තියෙන්නෙම මහන්සියෙන් වාසනාව හොයන අයටමයි.

එළියෙන් එන සීත හුළග ඇගේ වදිද්දි මහන්සිය නිකම්ම නිදිමත බවට හැරෙනවා නොදැනිම. ඊටත් වඩා වටපිටාව ගස් කොළන් හිතට වගේම ඇස් වලටත් සනීපයක්. මේ විනාඩි ගානේ දැනෙන නිදහස හැම මොහොතෙම තිබුණානම්.

නිදහස...

තාමත් නෑ. කල්පනාවක හිටපු මං එක පාරටම ගැස්සුනේ බස් එකේ හෝන් එකට.

ජීවිතේ ඔහොම්මයි. සාමකාමීව ගලාගෙන යනකොට කොයින් හරි ගැස්සෙනවා.

•"මිස් කොහෙටද.•"

"ආ මං පල්ලිය ගාවට."

•"මෙන්න ඉතුරු.•"

"හරි ස්තූතියි."

ජීවිතේ කියන්නෙම ප්‍රශ්න වගේම උත්තර ගොඩක එකතුවක්. මේවා විසදලා ඉවර වෙද්දි මට ජීවිතයක් ඉතුරු වෙයිද.

"අහ්හ්..."

නෑ, ජීවිතේ වැවක් වගේ නිසල නෑ, අපේ ජීවිත ගගක් වගේ කොච්චර බාධක ආවත් ඉදිරියට ගලාගෙන යනවා.

ආයෙත් මගෙ අවධානය බිදුනෙ හයියෙන් ගහපු බ්‍රේක් පාරට. එකපාරට ශීට් එකෙන් ලිස්සලා ඉස්සරහට තල්ලු වුන පාර හෑන්ඩ් බෑක් එකත් බිම.

ජීවිතේ ඒකාකාරි නෑ. එක පාරට මතුවෙන ප්‍රශ්න වලට බ්‍රේක් ගැහුවොත් යම් යම් දේවල් අතහැරෙනවා, නොගැහුවොත් හැමදේම අතහැරෙන්න ඉඩ තියෙනවා.

බෑග් එක අහුලන කොටම සුදු සාරියක් ඇදගත්තු මගේ වයසෙ වගේම කෙනෙක් මගෙ එහා පැත්තෙන් වාඩිවුණා.