HABERSİZ

HAYATIM

Saat 19:47 yağmur yağıyor... Herkes evde onları bekleyen sevenlerine,huzur dolu evlerine dönüyor,bense mendil satıyorum.

Evet fakirim,evet çulsuzum,parasızım. Ama yalnızım,ama mecburum,çaresizim. BEN EVİMİN DİREĞİ'yim...

İşte bu yüzden buradayım,sokaklarda... Para için,ekmek için,bir tas su için.Evde beni bekliyorlar dört gözle.Belki para getiririm diye.Ama nafile.Kim peçete alır ki bu saatte. Bir Allah'ın hikmeti olsa da, alsa biri diye bekliyorum...Bekliyorum... Elimde beş paket peçeteyle ...

Saat geç oldu.Eve gidiyorum,hattIa kapının önündeyim.Eve girmeye hazırlanıyorum,yani sel olmuş göz yaşlarımı siliyorum.Anneme ne desem,ne söylesem ki ! onu üzmesem.Yine doğruyu mu gevelesem ''Anne olmadı,kimse almadı,kimse takmadı.'' zaten inanacaktır.Başka ne olacaktı ki. Her şeyi satmış,elimde 10 lira ile mi dönecektim? Nerede bizde o şans,nerede kabul olmuş kardeş duası? Anca rüyamda görürüm! Dediğim gibi rüyamda...

Kapıya üç tık attım.Kardeşim kapıya yaklaşıyor.Evet kardeş avutmaları başlıyor.Aslında kardeşime yalan söylemeyi hiç sevmem ama,para yok deyip, onun üzülmesine de dayanamıyorum.Yine ağlayacak ve beni de ağlatacak,yatak döşek yatan anamı da.İşte en çok ona üzülüyorum, onun üzülmesine...

Çünkü onu çok seviyorum.Kim sevmez ki annesini.Kim ister ki üzülmesini.Ben hiç istemem,hele o böyle çok hastayken

Annem hasta,kanser.Kardeşime hamileyken fark ettik hastalığını ama çok geçti...

Allah'ıma şükür şu zamana kadar savaşıyoruz.Aslında herkes büyük şaşkınlıkla bakıyor bizlere, çünkü imkanımız olmadığını ve olmayacağını bile bile öğrenmeye çalışan, okul meraklısı kardeşim, hiç tedavi alamadan, uzun zamandır kanserle savaşan annem,bu yaşımda eve ekmek getiren beni görünce...

Evdeyim annem ateşler içinde.Kanser yetmiyormuş gibi adını dahi ezberleyemediğimiz hastalıklar içerisinde yatıyor. Karşısında komşumuzun verdiği masada,ve yine komşularımızın verdiği kitapları okuyan kardeşim.Yanında küçük bir soba,emin olun bırakın evi, odanın yarısını zor ısıtıyor.Evimiz bir oda bir salon,pardon bir oda bir depo. Çünkü ayrıyetten kıyafet odası,yemek odası gibi ayıramıyoruz. E zatende ayıracak kadar kıyafetimiz yok.Olması için para lazım ki oda... :-(

Yine Allah razı olsun diyorum, devlet aylık maaş bağladı oda dişimizin kavuğuna yetiyor. Aslında 200 lira bizim için rüya gibi ama annemin ilaçları, yiyecek, içecek derken bitiyor. Ki şimdiki nesil onu tek kişi olarak 1 ayda harcıyor, zenginleri katmıyorum bile......