Dati, magkasama kami halos araw-araw.
Dati, lagi kaming nag-uusap.
Dati, masaya kami lagi.
Dati, halos mapagkamalan kaming magkarelasyon sa sobrang kasweet-an daw namin.
Pero lahat ng iyon ay alaala nalang.
Bakit? Kasi ngayon, wala na. Hindi na namin nagagawa 'yon.
Hindi na kami nag-uusap.
Hindi na kami masyadong nagkikita.
Hindi na din kami masaya.
Sobrang nalungkot ako nung bigla syang nawala.
Nawala sa tabi 'ko.
Bigla nalang syang nawala, nang hindi 'ko manlang nalaman kung anong dahilan.
Pilit 'ko mang tanggapin na wala na talaga sya, hindi ko talaga kaya.
Kasi mahal 'ko sya.
Kung kelang wala na sya, tsaka 'ko pa sya minahal. Ang tanga 'ko talaga. Hahaha! Alam 'ko.
Pero lagi 'kong inilalagay sa utak 'ko na, "Kaya mo 'yan Kaela, kaya mo yan." Kaya mo syang kalimutan.
Pero hindi 'ko talaga kaya na mawala sya sa tabi 'ko.
Kaya pilit 'ko syang tinatanong. "Bakit mo ba 'ko nilalayuan?"
Lagi nyang sagot ay "Wala, kalimutan mo nalang ako."
Pero isang araw, napikon siguro sya sakin. Kaya sinagot na nya yung tanong 'ko.
"Ayaw kasi kitang masaktan!"
****
Sorry ang panget ng prolouge. Huhuhu.
