Orta boylu, epeyce ince bir çocuktu. Yüz hatları belirgin, burnu düzgün, dudakları dolgun. Kâkülleri var, saçları yanlardan kısa, arka tarafları uzun fakat ensesini pek de geçmiyor; kahverengi.
Açık kahverengi kadifeden bolca bir pantolon giymiş; paçaları kısa, ayak bilekleri görünüyor. Boğazlı kazağı, oduncu gömleği, uzun sayılabilecek deri ceketi var üzerinde. Elinde bir çanta taşıyor -ellerinin gerçekten muntazam olduğunu söylemeden geçemeyeceğim- omzunda da entrümanının çantası asılı. Neden bilmiyorum, ud olduğunu düşündüm.
İstasyonun en ucundayız, el sallıyor geçen trene. Biniyoruz. Boş bir koltuğa geçiyor. Bense sırtımı vagonun duvarına yaslayarak yere oturdum. Yan profilden izleyebiliyordum kendisini. El çantasından ince bir kitap çıkarıyor, bu manzaradan sonra ben de kitap okumaya geri döneceğime dair söz veriyorum kendime.
Yirmi dakika kadar sürüyor yolculuğu. Bir durak öncesinden usulca kalkıyor yerinden. Kapının önünde üstünü başını düzeltiyor, udunu asıyor omzuna.
İniyor.
