Desvelado

1

Merhabaaa yeni bir hikayeyle burdayımmm. Yazım hataları varsa kusura bakmayın.

Başta birazcık kafa karışıklığı olabilir okudukça anlarsınız arkadaşlar ;))))

———————————

Kararan gökyüzüyle ve kışın geldiğini hissettiren soğukla beraber sokaktaki herkes köşelere çekilmiş ısınmaya çalışıyordu. Küçük kız çıkmaz sokakta duvarların köşesine sinmiş uyumaya çalışıyordu. Yanında ise ondan 5 yaş küçük olan kardeşi vardı. Kardeşinin uyuyan yüzüne bakıp masum bir gülüş yerleştirdi suratına genç kız. Kardeşi sonunda uykuya daldığı için sevinmişti küçük kız.

Birkaç saat geçmesine rağmen uyuyamayan genç kız bu gece de uyuyamayacağını anlamıştı. Kardeşini uyandırmadan yanından kalktı ve üstlerini örttükleri eski battaniyeyi kardeşinin üstüne bıraktı. Anayola bakmak için bulunduğu çıkmaz sokaktan yürüyerek uzaklaşmaya başladı.

Anayola geldiğindeyse hala kenarda uyuyan insanları gördü. Onları uyandırmadan yürümeye devam etti.

Biraz daha ilerledikten sonra arkadan bir el küçük kızın omzuna dokundu. Küçük kız ani bir hareketle omzundaki eli tutup arkasını döndü.

"Agh! Kane elimi kıracaksın. Lanet olsun adamım!"
Austin elini tutup sallamaya başladı. On yaşındaki bir erkek çocuğu nasıl bu kadar hızlı hareket edebiliyor anlamıyordu.

"Kusura bakma Austin. Sen olduğunu fark etmedim."
Catherine (Kane) dümdüz bir suratla özür dilerken Austin konuşmaya başladı.

"Hey! Bunu düz bir surat ifadesi ile söylediğinde hiçte mahçup olmuş gibi durmuyorsun Kane. Ayrıca insanlarla böyle konuşmaya devam edersen gene seni sıkıştırıp dövecekler."

"Döveceklerse dövsünler kaçmanın bir yolunu bulurum ben."
Arkasını dönüp yürümeye devam etti Catherine.

Austin yürümeye başlayan Catherine'i gördüğünde hızlıca Catherine'i takip etmeye başladı. O sirada ise konuşmaya devam ediyordu.
"Hızlı koşabiliyorsun diye kaptırma kendini. Birgün yakalarlarsa seni fena döveceklermiş öyle duydum."

Catherine bu konudan sıkılmıştı. Arkasındaki Austin'e dönüp konuştu.
"Austin bu seni neden bu kadar rahatsız ediyor. Döveceklerse beni dövecekler. Bu kadar korkuyorsan benimle muhattap olma."

"Kane öyle demek istemedim biliyorsun. Sadece..."
Kafasını eğip kısık bir sesle konuşmuştu.

"Sadece ne Austin. Sıkıldım bu konudan. Benimle konuştuğun için sana da sataşacaklarını düşünüyorsan konuşma benimle. Bu kadar basit."

"Neyse. Bu sıralar dikkatli ol bir şeyler planlıyorlar galiba."

Sinirlenmeye başlamıştı Catherine.
"Austin şu konuşmalara bak! Tanrım! Austin altı üstü 13 yaşında çocuklar bizden 3 yaş büyükler. En fazla ne yapabilirler ki?"

"Ben uyarımı yaptım. Gidiyorum dikkat et kendine."

"Peki, peki görüşürüz."

Austin'nin uzaklaştığını görünce yürümeye devam etti Catherine.
On üç yaşındalar diye her şeyi yapabileceklerini sanan bir avuç aptaldan niye korkayım ki.

Catherine yıkık şehirden ormanlık alana geçmek üzereydi. Belindeki eski bıçağı eline aldı ve ormanın içine doğru yürümeye başladı.

Bu akşam yiyecek bir şeye ihtiyacımız var ve yeni bir kürk fena olmazdı. O aptalların kürkümüzü çaldıklarını biliyorum ama kalabalıklar diye bir şey yapamıyorum. Agh! Ne can ıkıcı bir durum.