"Sen çok güzel bir kızsın" dedi. O an kalbimin atmadığından o kadar emindim ki... "T-te-tesekkur ederim." Bir an kekeledim kalbimi hissetmiyorum. Yok, dondum, sadece ona bakıyorum zaman durmuş gibiydi...
Bir uygulamada tanışan çiftin hikayesi...
*Ge...
Merhaba ben o bildiğiniz seboş. Bu bölümü, bu kitabı umarım ki beğenirsiniz iyi okumalar uzaylılarım👽 20.09.2019 Gizem Asil Bacaklarımda, kollarımda her yerimde morluk ve kan vardı jilet izleri duruyordu. Kolumun acısını hissetmiyordum ama kolumu da hissetmiyordum bir an kendimi rahat bıraktım, sakinleştim ama öyle bir bileğinde acı vardı ki. Anlatamam. Sanki canımı alıyorlar. Bileğimden kan aktığını fark ettim ve... Bileğime doğru baktığımda... Kan. Bileğimden çok fazla kan akıyordu doktorlar her yerde koşuyorlardı. Bileğimin kanının durmasını sağlamaya çalışıyorlardı ama malesef ki durmuyordu. Bu hayatta tek bir dilekle yaşadım. Tek bir dileğimin gerçekleşmesine az kalmış gibi hissediyorum ruhumun özgür olması dileğiyle yaşadım bu güne kadar. Bugün özgür kalacak diye çok umutluyum. Yanıma hemşire yaklaştı. Bana kan veriyor. Onu engellemenin bir yolunu bulmaya çalışıyorum ama yok annem ve babam kollarımdan, ayaklarımdan tutmuşlar. "Hayır istemiyorum istemiyorum!" diye haykırdım ama dinlemiyorlar. İğneyle sakinleştirici vurdular. Sonra uykuya daldım. Uyku o kadar uzundu ki... Ama uyandım gözlerim geri açıldı. Hayır ruhum özgür kalmadı. On yedi senedir özgür kalamadığı gibi şimdide kalmadı. Bugün beni hastanede yatırdılar o an aklımdan hastaneden kaçma planları geçiyordu. Bir an cesaretle yataktan kalktım serumu çıkarmaya cesaretim yetmedi. Düşünüyorum ama yok aklıma hiç bir şey gelmiyor derken cesaretimi daha fazla topladım serumu çıkartmaya başladım. Canım çok fazla yansa da başardım. Sessiz bir şekilde odadan çıktım. Ve hastane bahçesine doğru koşmaya başladım. "Ruhumun özgür kalmaya ihtiyacı var." Sadece bunu demek istiyorum bağırarak. Hastaneye bir kez daha baktım. İsmi, nasıl? İsmi bu olamaz ruh sağlığı. Deliler içindeyim. Beni deli görüyorlar. Telefonumu elimden aldılar. Burdan nasıl çıkacağım ben. Benle oyun mu oynuyor bu hayat. Sabah uyandığımda hastanenin içinde ve annemi başımda gördüm. "Ben deli değilim!" Diye bağırmaya başladım. Ama nafile. Beni annem tutuyordu babam hemşireleri çağırıyor ben çıldırmış gibi bağırıyorum. Aynı şeyler yine yaşandı. Yine durmadılar yine durduramadım. Ben kendimi yok etmek istiyorum, gölgemi, o içimdeki kızı yok etmek istiyorum. Anneme beni tuvalete gitmek istediğimi söyledim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
25.09.2019 Hastanede beş gün geçirdim. Ve en kotu günlerimdi. Şimdi yine aynı yer, delirdiğim yer. Ben bu eve gelmek istemiyordum. "İstemiyorum ya istemiyorum!" Diye haykırdım. "Kızım ne oldu sakin ol lütfen ne oldu" annem bana bunları söylerken ben hâlâ bağırıyorum. Ama bilmiyorumdum ki bu evden kurtulacağım. Bu evde kalmayacağım bu evden elbet kacamayacağımı anladım. Ama öyle bir şey olacak ki kurtulacağım. Hissediyorum. Bu gerçek bir his, emin olduğum ve bu bir umut olduğu bir his. Annem sakinleştiriciyi getirdi içmedim telefonumu istedim. Niye bilmiyorum sanki telefonla sakinleşecekmişim gibi... Telefonumda sadece bir uygulama vardı. Pubg orda çok arkadaşım var. Ve çok eğleniyorum. Sizin anlayacağınız dilden benim sakinleştiricim. Bu sefer farklı kişiler. Yeni arkadaşlar. "Merhaba Gizem" hiç tanımadığım bir ses ismi... Emre... Emre Duman. "Merhaba Emre" sesi o kadar çok güzel ki... Bölüm kısa oldu kuzular ama ben beğendim sizde beğenirsiniz umarım.
