SU AİLESİ

2 BÖLÜM

tarihin ne zaman olduğunu hatırlamıyorum ama o günü hiç unutmuyorum.
Gece annemin telefonu çaldı ve dayımı kaybettiğimizin haberini aldık ve ben şok içindeydim annemler hemen hazırlanıp bizi alıp arabaya bindiler ve anneannemler geldik ve anneannem çok kötüydü , kuzenlerimde dahil herkes perişandı ve ben hala şokun etkisinde ne yapıcamı bilemiyordu. Dayım bir kızı olmasını isterdi ve beni kendi kızı gibi severdi ve bana hep gel kaçalım beraber kalalım derdi ama artık yoktu gitmişti ...

O gece bir felaket gibiydi ben o geceden sonra neler oldu hatırlamıyorum çünkü bizi götürmediler . Dayımı o kadar özlüyorum ki keşke hep bizimle olsaydı ama öyle olmuyormuş işte...

Üç (3) kuzenim ve yengem tek kaldı . Tam toparladık derken 2013-2014 yıl başı gecesi babam ben annem ölen dayımın evinde yengem kuzenler topladık . Yemekler yendi sohbetler edildi çok güzeldi her şey ben babam ile kardeşim annemle yazıcaktı sonra babam biraz rahatsızlandı anneannem gel hastaneye gidelim dedi ama babam gerek yok geçer dedi ve bir kaç dakika sonra ben bi babama döndüm yüzü mosmordu annemin kollarında kalp krizi geçirmişti ambulans geç kalmıştı kimse hiç bir şey yapmadılar kimse babamı kurtaramadı o gece aklımdan hiç gitmiyor nasıl oluyorsa tam oldu düzeldik derken böyle bir şey ortaya çıkıyor o gece bizi babaanneme götürdüler ama geri kalanını Hiç hatırlamıyorum sanki o yer silinmiş gibi ben o geceden sonra eski okyanus yokmuş gibi sanki neşeli mutlu okyanus gitmiş duygusuz okyanus gelmiş ben o geceden sonra gülüşümü kaybettim o gülen kız yoktu artık mutsuz sert kız vardı cenaze günü biz yoktuk götürmediler ben psikoloğa başladım . Bir kaç ay sonra yengem Barış abimin bisikletine bindi ama o bisikletin frenleri tutmuyordu ve yengende biliyordu ona rağmen o bisiklete bindi ve yokuş aşağı kendini bıraktık ilk minibüse sonra manava çarptı ve vefat etmişti . Bir insan kendine hadi kendini geçtim 3 çocuğuna bunu nasıl yapar ya inanamıyorum yengem artık dayımın yokluğuna dayanamayıp intihar etmişti ve kuzenlerim Barış abim , Berat ve Burak artık ne annesi vardı ne babası vardı hayat ne kadar kötü ve acımasız ama halaları vadı yani ben annem ve teyzem annem kuzenlerimin vasisi oldu 2 yıl bizle kaldılar sonra biz İzmit'e taşındık ve kuzenlerimden barış abim teyzemde Berat ve Burak anneannemde kalmaya başladılar biz İzmite taşındık orada kalırken hangi yol hatırlamıyorum halamla çok sık görüşüyorduk ben hala mı çok seviyordum halam bizi çok seviyordu bizim için izmite bile taşınacaktı ve maaşını alınca hemen bize bireyler alıyordu canım halam . Halamın ameliyatı vardı ben ona kaç kere dedim o ameliyatı olma diye ama beni kimse dinlemedi ve o ameliyatı halam oldu hastanede yatarken bir sorun oluyor ve halam vefat ediyor . Bana bu söylendiğinde başımdan kaynar sular alıyor kimseye inanmıyorum şaka falan mı yapıyorsunuz diyordum ki kendimi cenazede bulana kadar ya inanamıyordum artık tek tek hayat neşem elimden kayıp gidiyordu ve ben hiçbir şey yapamıyordum ve birkaç aya kadar hala inanmıyordum sanki zili çalıp gelecekmiş gibi hissediyordum halan sanki hiç gitmemiş gibiydi ama yoktu gelen yoktu en sonunda kabullenmek zorunda kaldım . Ben 3 sınıfı bittirdim annem kardeşim ve bana sordu Muğla'ya taşınmak istermisiniz dedi bizde evet dedik ve Muğla ortacaya taşındık .