haar parel witte huid.

Het begin of het einde

Nee" gilde ik met alle kracht die mijn longen aan konden. Ik wilde naar haar toe rennen. Maar er vlogen meteen drie of vier wachten op me af. Ik weet het niet meer precies. "Nee Emma" ik voelde tranen over mijn wangen rollen. Ik was boos, bang, verdrietig. Ik voelde alles tegelijk. Ik wilde haar niet verliezen. Ze was mijn parel. Mijn moeder keek me met een gemene lach.
Emma. Mijn dienstmeisje. Wat meer als een dienst meisje was geworden.
Mijn moeder was er achter gekomen. En we hadden nog zo voorzichtig gedaan.
"Breng haar naar haar kamer" riep mijn moeder. De wachten trokken me mee. Emma keek nog om. Ze werd mee gesleept door 2 wachten. Er rolde tranen over haar wangen.
Mijn moeder gooiden de deur dicht met haar stommen magie.
Ik haten het zo erg.
De wachten brachten me naar mijn kamer en gooide de deur dicht. Een van hun draaien de sleutel om. Ik begon meteen op de deur te bonken.
"Laat me er uit" riep ik. Maar ik kreeg geen reactie. Ik liet me met mijn rug tegen de deur aan zakken. Ik sloeg mijn arme om mijn opgetrokken knieën heen. Legde mijn hoofd op mijn knieën. Mijn tranen liepen over mijn wangen heen.
Blijk baar was ik inslaap gevallen.
Ik werd wakker om dat de deur open ging. Ik viel achterover. Geschrokken deed ik mijn ogen open. En keek mijn moeder aan.
"Regina. Op een dag ben je me dankbaar" zei ze. "Raap je nu bij elkaar en sta op" zei ze. Ik keek haar aan. Stond op en liep naar het raam.
"Moeder. Dit vergeef ik u nooit" zei ik en draaiden me om. Ik keek haar boos aan.