HAYAT

Yetimhane

Yağmurlu bir gündü. Bütün herkes odanın camlarına doluşmuş yağan yağmur damlalarını, bulutlardan toprağa inene kadar takip ediyorlardı. E tabi bende öyle yapıyordum. Yetimhanede 17. Yılım. Doğduğumdan beridir evimdir burası. Ailem bir kaza sonucu ben doğduktan sonra ölmüş. Ne kadar doğru ne kadar yanlış bilemem ama bana öyle dendi. Birde kardeşim varmış daha hiç görmedim. Çokta merak ediyorum doğrusu. Bunları düşünürken bile nedensiz daralıyorum, boğuluyorum. Ama buradaki çocukların hepsi yetim hepsi benim gibi olduğunu düşünüyorum, benim gibi annesini, babasını görmemiş çocuklarla yüzyüzeyim burada. Bu beni biraz daha rahatlatıyor. Çünkü tek ben değilim bu durumda olan. Hayat işte. Bazen bir zengin aile gelip yakın arkadaşlarımdan birini evlat edinirlerdi. Bir dost daha eksilirdi yanımdan. Her zaman beni de almalarını bekledim ama daha bu zamana kadar bir aile dahi bana evlatlık olarak alıcı gözüyle bakmadı. Nedendir bilemem. Belki dış görünüşümdendir, bakımsızlığımdandır, sefilliğimdendir...
Neyse birkaç ay geçmişti, yaza yaklaşmıştık. Yine çocuğu olmayan aileler buradan bir çocuğu evlat edinmek için geliyorlardı. Birgün görevli beni çağırdı.

"Hasan"

"Efendim" diye cevap verdim.

"Ziyaretçin var" dedi

O an duraksadım ilk defa bir ziyaretci geliyordu bana. Aklımda deli sorular, kim, neden geldi, ne için geldi gibi soruları kendime soruyordum fakat hiçbirine cevap veremiyordum. Sonra görevlinin yanına gittim. İsmi Mehmet idi. Mehmet abinin yanına sokularak
"Beni ziyarete gelen kim abi" diye sordum.

"Tam olarak bilmiyorum evladım banada söylemediler fakat seni evlatlık olarak almak için gelmişler kulağıma öyle duyumlar geldi" dedi.

"İyi de Mehmet abi beni daha tanımıyorlar etmiyorlar niçin beni almak istemişler" diye sordum.

"Müdür seni övmüş sanırım tam olarak bilmiyorum da iyi çocuktur, akıllıdır, usludur diye."

Hayret ettim neden bu zamana kadar gelen ailelere övmedi de bu aileye beni övdü şaşırmıştım. Müdürün kapısını tıklayarak iceri girdim.
"İşte Hasan'ım da geldi"dedi müdür "Size bahsettiğim cocuk budur"

Odada 4 kişiydik ben, müdür ve bir tane de 30-35 yaşlarında evli çift. Baştan aşağı beni süzdüler. Hiç sorun yokmuş gibi gülümsediler. Ben şaşırmış bir şekilde bakıyordum sadece. Karı koca aralarında konuşmaya başladılar. Dinlemeye çalıstım fakat biraz uzak olduğum için duyamıyordum. Adam müdüre kafa sallayarak komut verdi.
Adam "Oğlum anne babanı ne zaman kaybettin" diye sordu.

Anne baba kelimesini duyunca başımdan aşağı kara sular döküldü, gözlerim doldu.
" Ben dogduktan sonra kaza geçirmiş ölmüş efendim"dedim.
Adam üzgün bir yüz ifadesiyle bana baktı. Sanki hiç sormasaydım bu soruyu der gibi bakıyordu.

"Peki evladım" dedi.

Müdür "Hasan çıkabilirsin evladım" dedi. Ben hiç istifimi bozmadan 1 dakika daha evli çifti inceledim. Hali vakti yerinde zengin birilerine benziyorlardı. Giyimi kuşamı ayakkabısından tutunda şapkasına kadar harika giyinişi vardı. Müdürün dediğini yapıp kafa sallayıp geri geri kapıya yürürüm sonra arkamı dönerek kapıyı açıp odadan çıktım. Yatakhaneye doğru yol aldım. Kapıdan içeri girince herkes bana bakıyordu. Hiçbir sey sormadılar. Bende yatağıma uzandım. Gözlerimi kapatıp dinlendim. Sonraki gün görevli Mehmet abi

"Hasan, Hasan" diye seslendi

Onun sesiyle uyanmıştım. Gözüm Mehmet abiyi arıyordu. Kapının orada görünce
"Efendim abi" dedim

"Gel hele bişeyler anlatacam sana"dedi

Merak etmiştim neler anlatacaktı. Koşarak yanına gittim. Hiç söz karıştırmadan "seni dinliyorum Mehmet abi" dedim

"Dün buraya gelen çift seni evlatlık almış" dedi.
Demesiyle birlikte beynimde şimşekler çakmıştı. Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim. Yıllarımı geçirdiğim yerden ayrılacaktım. Başka hayat kuracaktım. Başka dostluklar edinecektim ama buradaki dostluklar kadar sağlam olmazdı, olamazdı.
Mutlu bir ses tonu ile
"Gerçekten mi?" Dedim

"Gerçekten"diye yanıtlayınca dünyalar benim oldu. Artık benim de bir ailem var ne kadar gerçek olmasada.

(Giriş bölümü böyle arkadaşlar. Devamında sizi Hasan'ın romantik ve bir yandan üzücü cümleleri bekliyor iyi okumalar yorumlarınızı bekliyorum.)