რა კარგია ხომ საკუთარი თავის მოტყუება. ან უფრო შეიძლება ვთქვათ რომ, ეს ერთადერთი გამოსავალი რომელიც თავისა დაღწევაში ადვილად დაგვეხმარება
მაგრამ რომ ვუტყუებით?საკუთარ გონებას რომ ვატყუებთ და გულს ვეწინააღმდეგებით? მთელ სხეულს რომ ვებრძვით? თურმე რომ ისევ გვენატრება?
რამდენი ხანი უნდა გავიდეს? ერთი წელი? ორი? იქნებ სამიც? აქ გავჩერდეთ რადგამ ჯერჯერობით მხოლოდ სამი გავიდა.
ბევრი კითხვაა...პასუხი კი ყველას ერთი და იგივე აქვს..და ეს იუნგია.
სკოლის დამთავრებისას ოჯახმა ის საზღვარგარეთ გაუშვა სასწავლებლად. ორივე მიხვდა რომ ურთიერთობის ასე დისტანციურად გაგრძელება გაუჭირდებოდათ და შესვენება აიღეს. თუნცა ეს უკვე სამი წელია გრძელდება....
უკვე ორივე მათგანი მიეჩვია ასე ცხოვრებას. რომ ერთმანეთის გარეშეც კარაგად არიან,რომ ყველაფერი კარგადაა და ასე...
************
ნინო დილიდან უხასიათოდ დგება და ოთახის ერთ წერტილს,საწოლიდან წამოდგომის გარეშე აშტერდება..
მალე ტელეფონის ხმაც ისმის
-გისმენ...-ნამძინარევი ხმით უპასუხა
-გეძინა?-კითხა გაკვირვებული ხმით ჯონქუქმა
-არაა რა მეძინა..ვის ძინავს დილიდ ექვს საათზეეს-ბოლო სიტყვენი ჩაჰყვირა ტელეფონში.
-ყურის ბარაბანიბ გამისკდა...-დაიწუწუნა ბიჭმა-გამოდი რა გარეთ..
-სადგარეთ? სრულ ჭკუაზე ხარ?
-ხომ იცი ვვარჯიშობ და არ მინდა მარტო..შენს სახლთან ვარ..გელოდები-პასუხს არ დალოდებიისე გაუთიშა ტელეფონი.
გაზაფხულის მიწურული იყო,თუმცა დილის სიგრილე ქალაქს არ ტოვებდა.ნინომ სპორტულები ჩაიცვა და ჯონქუქს გარეთ გააკითხა
-რას წამოხტი ამ ალიონზე...-შეუბღვირა
-ოოო...-დაიწუწუნა ჯონქუქმა. თან ერთ ადგილზე დარბოდა-ცოტა წაივარჯიშე..გამოფხიზლდები და თან ცოტას ვილაპარაკებთ
