Sözlerin kifayetsiz kaldığı, cümlelerimin boğazıma düğümlendiği bir an yaşıyorum. Gözyaşlarım gözlerimden düşmemek için gayret gösterirken, ben kuytu bir köşede sabaha kadar ağlamak istiyorum. Karşıma kim geçse bağırıp çağırmak istiyorum. Benim artık hiç gücüm yok. Benim artık düşünecek bir halim bile yok. Biraz sevilmek, biraz değer görmek istediğim her yerden itildim ben. Herkesin hatasına eyvallah dedim, kimse benim kırgınlığımı bile görmedi. Bugün ağlasam yarın güne gülerek başladım ama bir kişi bile yorgunluğumu fark etmedi. Yüreğim o kadar yara dolu ki fark eden olmadı. Yaralarımı kendim sardım ama onlar kanatmaya devam etti. Ben sardıkça onlar bir kez daha kanattı. Kırgınlığımı içime atıyorum ve büyümeye devam ediyor. Parlayan gözlerim artık parlamıyor. Güven denen kelimenin anlamını ben yitireli yıllar oldu. Bu dediklerim sana. O yüzden iyi dinle beni; ''Sen benim yüreğimin en solgun köşesisin. Biraz dargınım sana. Belki zamanla toparlanırım ama bir yanım sana hep küçük bir çocuk gibi kırgın kalacak. Sana çok dargınım ben. En çok sana ve tek sana dargınım.
