P R E S E N T
Life is like riding a bicycle; to keep your balance, you must keep moving ~ Albert Einstein
Ze was vergeten. Ze was verlaten. Ze was verloren. En ze was moederziel alleen, in het verleden. Ze was gevallen van haar fiets, onderweg naar haar volgende bestemming. En ze kon niet meer opstaan; haar benen werkten niet mee. Ze zag andere mensen langs fietsen, sommigen met moeite, anderen zagen geen beren op de weg liggen. Maar niemand keek naar haar. Niemand die het zielige hoopje daar zag liggen. Niemand die dacht; laat ik dat arme meisje even een lift op mijn fiets geven, of een helpende hand uitsteken. Maria had haar gezegd dat er genoeg helpende handen naar haar uitgestoken waren, maar dat zij ze niet heeft opgemerkt of vastgepakt. Daar geloofde ze niks van. Hulp en begrip was op dit moment het enige waar zij naar verlangde. Hulp om op te kunnen staan, en begrip voor haar acties en waarom zij vandaag de dag was wie ze was. Ze was bang dat niemand haar echt zou komen helpen, en dat z3 zou vast blijven zitten in het verleden. Dat wanneer ze dood zou zijn, niet herinnerd zou worden. Maria had haar gezegd dat als ze begrepen wilde worden, ze eerst de som moest uitleggen voordat anderen haar zouden kunnen begrijpen. Maar wat nou als ze het niet willen begrijpen, was haar vraag geweest. Maria had toen gezegd dat als je het nooit probeert, je het nooit zal weten. Maar ja, Maria zegt veel. Of het klopt, is een ander verhaal. De woorden van mensen zijn onbetrouwbaar, geloofde het meisje. De ene keer vertellen ze de waarheid en een andere keer zijn het niks anders dan leugens. En soms is het een zieke combinatie van waar en onwaar, waardoor je eigenlijk niet meer weet wat de waarheid is en wat niet. Zij heeft ze alledrie ervaren.
En ze wist niet welke haar het meeste had beschadigd.
