ცეკვის გაკვრთილზე ვიყავი როდესაც ტელეფონი გაუჩერებლად რეკავდა. ბოლოს მასწავლებელი რომ შეწუხდა და ტელეფონიც არ გაჩერდა ვუპასუხე. ჯიმინი იყო.
- რატომ არ მიპასუხე??
- რატომ მსაყვედურობ?? არ მეცალა.
- რას აკეთებ??
- ცეკვაზე ვარ.
- მისამართი მომწერე.
-არა.
-რატომ??
- აქ ძალიან ბევრი გოგო არის და შენ რომ დაგინახავენ აგაორთქლებენ.
გაიცინა.
- და მაგათმა არ იციან რომ ჩემი გოგო მათთან ერთად არის. შენ უფრო აგაორთქლებენ. ამიტომ მომწერე მისამართი მოვდივარ.
-საქმე არ გაქვს??
- ამ წუთას არა.
- დაღლილი იქნები სახლში წადი.
- მისამართი მომწერე. წუწუნის გარეშე.
და გამითიშა
- რააა??
მესიჯათ მივწერე მისამართი და ცეკვას დავუბრუნდი.
ამჯერად უფრო ბედნიერი ვიყავი. მისი ნახვა, კვირაში ერთხელ შემეძლო. მას გადატვირთული გრაფიკი ჰქონდა მაგრამ ხანდახან მაინც ახერხებდა დარეკვას ან მოწერას. მეც ვწერდი, მაგრამ ვიცოდი რომ ვერ მიპასუხებდა. შეიძლება ორი სამი დღეც მაგრამ ვიცოდი რომ ყოველთვის ნახულობდა ჩემს მესიჯებს.
ერთ საათი მოვრჩით ცეკვას.
ვცეკვავდი არა როგორც პტოფესიონალი არა როგორც ჩვეულებრივი დამწყები. იმ დროის მოსაკლავად რომელიც მჩებოდა და უაზრო ფიქრები მტანჯავდა მერე. შემდეგ კი ეს გადავწყვიტე. 2 საათიანი ცეკვის მერე არასოდეს მქონდა ფიქტის თავი უბრალოდ მივდიოდი და ვიძინებდი. ეს იყო კარგი გამოსავალი უაზრო ფიქრებისგან თავის დასაღწევად.
ტანზე არ გამომიცვლია სპორტულის შარვალი, დიდი მაისური, ჰუდი მეცვა, ქუდი და ბოტასები. ზრუგჩანთა მოვიკიდე და გამოვედი. სტუდიის წინ მელოდებოდა სახე ისევ დაფარული ჰქონდა მაგრამ მას მილიონ ადამიანში ვიცნიბდი. ჩემსკენ წამოვიდა ხელები გაშალა უნდა ჩამხუტებოდა. მე კი ერთი ნაბიჯით უკან დავიწიე.
-რააა???
- ოფლიანი ვარ.
- არაუშავს. - მაინც მომხვია ხელები და ჩამეხუტა
- არა ჯიმინ ორი საათი ვცრკვავდი სულ სველი ვარ და საშინელი სუნი ამდის.
- ბიჭენზე უარესი სუნი მაინც არ გექნება.
ჩანთა გამომართვა და თვითონ გადაიკიდა. ხელი ჩამკიდა.
