Ben Lee Felix 17 yaşındayım. Ailemin iflas etmesinden dolayı bu küçük kasabaya taşındık. Buraya yeni gelmeme rağmen kasaba halkı tarafından oldukça sevildim ve tanındım.
Şimdi ise bu küçük kasabada ders çalışmak için sessiz bir kütüphane arıyordum fakat oldukça dolu ve ders çalışmak için uygun alan yoktu.Bıkkınlıkla nefes alıp son çare olarak okulun arkasında olan -neredeyse hiç bir öğrencinin girip alışveriş yapmadığı- kırtasiyeye gittim.
Kapıyı açtığımda kapının üstünde ki zil -adını tam bilmiyorum - çaldı. İçeriye girdiğimde kimse gözüküyordu. Bu yüzden rahat tavırla arka kısma ilerledim ve bingo!
Lanetli çocuk buradaydı. Ona doğru ilerleyip oturduğu 4 kişilik masanın karşısına çantamı koydum. Şaşırmış olmalı ki afallamış suratıyla bana bakıyordu. "Niye öyle bakıyorsun? Öcü değilim korkma."
"Korkmadım şaşırdım. Normalde burayapek biri gelmez." dediği şeye tebessüm edip çantamdan okuma kitabımı çıkarttım. Aslında onu bulmuşken kitap okuyacak veya test çözücek değildim. Sadece okuyormuş gibi yapıcaktım.
Böyle geçen yarım saatin ardından karşımdakinden tık yoktu. Neredeyse gözlerimi ayırmadan onu izlememe rağmen kafasını çizdiği resimden bir an olsun kaldırmamıştı. Sıkıldığımı belli edercesine okuduğum kitabı önüne doğru attım ve kafamı geriye doğru yatırarak vericeği tepkiyi izlemeye başladım.
Yine tepkiye nazaran hiç bir şey göstermemişti. "Sen hiç iletişim kurmaz mısın? Adın ne? Arkadaş olmak istiyorum." sıkılmış ses tonum ve aceleci konuşmamla sonunda kafasını kaldırmış bana bakmıştı.
"Hwang Hyunjin. Gerekmedikçe iletişim kurmam ve sağol arkadaşa ihtiyacım yok." aldığım cevapla dudaklarımı büzmeden edemezken; ellerimi çenemin altında birleştirdim. "Arkadaşlıklarını bir çıkar uğruna mı kurarsın?"
"Arkadaşım diyebileceğim biri olmadı." tam nedenini sorucakken annesi ve kendisi hakkında söylenenler aklıma gelince açılan ağzımı geri kapattım. O da o sırada eşyalarını toplamaya başlamıştı. "Kapanıyor mu? Buranın sahibi sen misin?"
"Kapatıyorum." kısa cevabıyla masadaki kitabımı alıp geri çantama koydum ve onunla birlikte ayaklandım. "Burası her zaman açık mı olur?"
"Evet."
"O zaman hep burdayım. Rahatsız olmazsın değil mi? Ne de olsa burası kırtasiye." gözlerinin içine bakarak konuştuğumda vereceği her bir tepkiyi her bir mimiği kaçırmamak istiyordum.
"Adım Felix. Lee Felix. Bundan sonra beni etrafında çok görüceksin. Görüşmek üzere Hyunjin." diyip arkama bakmadan dışarıya çıktım.
Huh havalı bir çıkıştı sanırım.
~~~~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
