Kafasındaki canavarı susturamayan insanlar, genelde susmayanlardır.
Arkamdan gelen o sese kulak verdim.
"Buraya gel,
Gitme yalvarırım,
Özür dilerim."
Özrü umurumda değildi, kendimden dahi özür dileyecek yüzüm yoktu. Suçlu bendim, nefsime yenilip her şeyi mahveden bendim.
Konuşmam suçtu, kendimi anlatmam suçtu, çünkü hepsini yüzüme vurmuştu. Sanki eskide kalan her şey aslında gelecek için bir ipucuydu. Ama insan, bu gerçeklere inanmak istemediğinde, işte o zaman kaçıp giden içindeki çocuk olurdu.
Hele ki o çocuk büyümenin iyi bir şey olduğunu düşünmüşse, o zaman nefreti kaçınılmaz olurdu.
O çocuk, ebeveynleriyle sadece gerekli amaçlar çerçevesinde iletişim kurmuşsa, kimsenin onu kendisi olduğu için sevmeyeceğini düşünürdü.
Ve o çocuk,
Olgun olmak zorunda kalan,
Korunmaya ihtiyacı olandı.
O minik çocuk, hayalleri yarım kalan ve bedenine sığınıp ruhunu dışlayandı.
