HOLLOWEEN (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 11

Έρικ

- Σέλυ;

Έμεινα ακίνητος από το σοκ. Η Σέλυ! Περπατούσε ανάμεσα σε αυτό το καταραμένο πλήθος από ζόμπι. Την αναγνώρισα από το πρόσωπο ή...ό,τι έχει μείνει απ' αυτό...

Με πλησίαζε με ένα περίεργο περπάτημα σα να το έσερνε.

Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Όσα μου είπε η Τζες είναι αλήθεια. Ο Ζακ φερόταν περίεργα...Θυμάμαι τις άναρθρες βασανιστικές κραυγές της Σέλυ τη στιγμή που ξεψυχούσα. Οι τελευταίες εικόνες πριν κλείσω τα μάτια ήταν φρικιαστικές. Ο Ζακ με συμπεριφορά θηρίου ή τέρατος, σκυμμένος από πάνω της δάγκωνε κομμάτια από τη σάρκα της σα να ήταν φαγητό. Ώστε ήταν ζόμπι. Έτσι εξηγείται η ζωώδης συμπεριφορά του...Έτσι εξηγείται γιατί η Σέλυ έγινε ζόμπι!

Πισωπάτησα ώσπου βρέθηκα κολλημένος στον κορμό ενός δέντρου.

Βλέποντας τη Σέλυ, δεν ένιωθα τίποτα πια. Με είχε απατήσει. Με είχε πληγώσει και μου αποκαλύφθηκε αυτό λίγες στιγμές πριν ξεψυχήσω. Ποιός ξέρει για πόσο ακόμα θα με κορόιδευε αν δεν ήταν ο Ζακ να μου το αποκαλύψει...

Κι εγώ ο ηλίθιος ήθελα να την παντρευτώ. Τώρα όμως πήρε αυτό που της άξιζε!

Τράβηξα τα μαχαίρια μου που κουβαλούσα πάνω μου και περίμενα να πλησιάσουν.

Ευχόμουν μόνο να έβρισκα τον Ζακ. Απ' όσο έβλεπα όμως δεν ήταν εδώ!

Τα πρώτα ζόμπι με πλησίασαν απλώνοντας τα χέρια τους. Πολύ εύκολα τα έκοψα με τα μαχαίρια μέχρι το κόκαλο. Έπεσαν κάτω τα ζόμπι μα αυτό δεν τα πτόησε. Λες και δεν ένιωθαν πόνο, ακόμα και με κομμένα χέρια, πάσχιζαν να σηκωθούν εκ νέου. Ήρθαν κοντά μου όμως τα επόμενα, παραπατώντας ή σκοντάφτοντας στα πεσμένα στο έδαφος ζόμπι.

Η Σέλυ με πλησίαζε κι αυτή. Έκλεισα τα μάτια μου κρατώντας τα μαχαίρια. Ήταν ένα ζόμπι όπως όλα τ' άλλα σκεφτόμουν. Με ακόμα κλειστά τα μάτια, επιτέθηκα με τα μαχαίρια καρφώνοντάς την. Με τη σκέψη της προδοσίας της τη χτύπησα επανειλημμένα ρίχνοντάς την κάτω. Έπειτα συνέχισα κόβοντας ό,τι εμπόδιο έβρισκα μπροστά μου με γρήγορες και κοφτές κινήσεις, τα μαχαίρια χώνονταν στο σάπιο, αρρωστημένο κρέας. Άλλα έπεφταν κάτω, άλλα συνέχιζαν τελείως απαθή στα χτυπήματα. Όσα με πλησίαζαν άπλωναν τα χέρια τους κατά πάνω μου. Σίγουρα γι' αυτά ήμουν τροφή!

Κάποια στιγμή, παρά το γεγονός ότι πάλευα ακατάπαυστα, τα ζόμπι δεν έδειχναν να τους πτοούν τα χτυπήματά μου.