PROLOGUE

11 1 0
                                    

I woke up from sleep and started staring outside my wide open window. another morning, another disappointment I said.

Clouds became darker and darker as i stared at it,  few more minutes, a heavy rain started to fall.

Palakas nang palakas ang buhos ng ulan na para bang nakikisabay ito sa aking nararamdaman ngayon.

habang patuloy ang 'pag buhos ng ulan ay para namang sinabayan ito ng aking memorya sa pag alala sa nakaraan. I smiled, a bitter one. A disappointed one. I remember how I used to love rain.
I used to be happy when it rained, we used to be happy.

I never thought that this day might happen, i wasn't ready. As I continue to think deeply, I felt a heavy thing in my chest again and they started racing in a way that i can't understand, I can literally feel the pain.
Rain was supposed to calm me but now it has turned into my anxiety

My body started shivering and tears started to run down my face. No, not again.  I looked at my wrist, and there I saw the thing that calms me.

I can't feel my body, pakiramdam ko ay sobrang pagod na pagod na ako at gusto ko na lamang mag pahinga.

I sighed heavily and decided to get up. Dumiretso ako sa balconya ng aking kuwarto at muli ko nanamang tinitigan ang langit. Natawa na lang ako sa aking sarili dahil muli nanamang tumulo ang aking mga nag uunahang luha. Kailan ba ito titigil? Kailan ba mawawala ang sakit na nararamdaman ko? I started to wander my eyes around and it stopped when i saw something, someone rather. My heart started racing again. I saw him, standing on the exact place where we met, smiling at me and I smiled back. without hesitations, i ran down our house as fast as i could, malapit na, naaninag ko ang hulma ng kanyang katawan kahit na malabo ang aking paningin dahil sa aking luha at ulan na tumatama sa aking mukha.

Nang makarating ako sa kinaroroonan niya, bigla akong napahinto. Itinaas ko ang aking kamay na para bang may inaabot para pakiramdaman ang pawala ng ulan. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko.

Kasabay nang pag tila ng ulan, ay siya ring pag tigil ng aking mga luha.

And i smiled again when a realization hit me that it was all just a memory that i made up in my mind for badly wanting to see him. the memory of him started to disappear in front of me.

I breathed heavily and looked up in the sky, exactly when the rain has stopped.

When The Rain Has Stopped Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon