platonik aşk

1.bölüm

Kız her gördüğünde gözlerini ondan alamıyor tebessüm eksik etmiyordu yüzünden.
Keske beni sevse keske benimle evlense diye dualar ediyordu kim bilebilir belki kabul olacaktı duaları..
Kız onun sayesinde şiirler yazmaya başladı. Hikayeler yazdı özellik onun adına akrostis siirler bile yazmışti...her gün her geçen saniye onu düşünüp durdu onun için göz yaşı döktü.
Yeri geldi mutluluktan yeri geldi üzüntüden.
Sevdiğinide soyleyemiyorduki utanıyordu ayni mahalledelerdi çünkü ama ne yapıp edip mesaj atmaliyim diyordu kendi kendine...
Facebookta onu ismiyle arıyordu neredeyse bütün resimlere bakmışti ve onu bulamamıştı.
Ortak arkadaşlardan aradı ve sonunda buldu kız resimlerine bakip hergün dua ediyor ve resimlerine sarılıyor du sanki mesaj atmayı düşündü ama nedeni konusu ne olacaktı ?
En sonunda "seni bir yerden taniyorum" deyip masum gülücük attı çocuk ise "ben seni tanımıyorum" diyerek ekledi ah ne kadar aptalım dedi kendi kendine bu çocuk beni nasıl sevsin keşke yapmasaydim diyip pismanligini gizleyemedi bir süre konuştular bir süre dediğim beş dakika ama bu konusma kiza sanki bes gün gibi geliyordu ve ümitli ümitli mesaj yaziyordu en sonunda çocuğun ufaklık demesiyle bitti herşey...herşey altüst oldu kız günlerce ağladı ve onun karşısına cikmamaya karar verdi rezil olacağım diye korktu ama sevmek kötü bişey değilki neden herkes kötüymus gibi davranıyor?
Kız hep çocuğu düşünür hale geldi zaten hepte böyle degilmiydi...
Aradan 3 yıl gecti ikiside dahada olgunlaştılar bu sefer cocuk çalışmaya başladı ve kız çalışma saatlerini bile ezberledi aksam kaçta eve dönecek sabah kacta gidecek herseyi ezberlemisti sabah işe gittiğinde cama çıkıp onu izliyor aksam ise yine aynı gec kaldığında endişeleniyor fakat elinden bişey gelmiyor du.
Kiz kendi kendine "acaba askere gitse ne yaparim?" diye düşünüp duruyordu faceden takip ediyor fakat ona dair bisey bulamıyordu okuduğu icin askere gec gidecekti.
Fakat ne kadar geç olabilirdiki?
3 sene daha gecti. Beklenen zaman geldi caminda asker bayragi asildigini gorunce goz yaslarini tutamadi ve ağlayıverdi.
Hep camdaydi gitmeden önce bi gorebilsem yüzünü gözlerini sesini bi duysam tam öyle düşünürken arabasini hazırlamak için dışarı çıktı aman Allahım ne kadarda yakışıklı olmuştu öyle ona bakarken zamanin nasil gectigini anlayamamisti kiz.
En sonunda arabaya binip arkadaşlarıyla gitti o kadar ağladıki göz yaşları sel oldu resmen.
Faceye baktı sevgilisi yoktu ve hala yok diye sevindi sonra aradan 3 ay geçti favesine tekrar baktiginda bi kızla yanyana fotograflari var ve yüzükler belliki sevgili edinmiş ti kendisine...
Neden ben bu kadar şanssızım diye düşünüp durdu ne yazık ki sevdiği cocuk başkasının olmustu.
Ne kadar acı veriyor degilmi kiz zamaninda soyleseydi belki cocuk sevecekti kızı 6 yıldır sevdiği çocuk 1 aylık sevgi içinde başkasının oldu ama kız çocuğun mutluluğunu düşünüp duruyordu "tamam benimle olmasada o kızla mutlu olsun acı cekmeye razıyım" derdi hep ve suan kizin sevdiği askerde sevgilisiyle de cok mutlu kiz soyleyemedi sevdigini ama pisman oldu.

Bu hikaye yazarın başından geçti.
Hatam olduysa kusura bakmayın :)
Teşekkürler :)