Shadow love.

Hoofdstuk 1.1-Verhuizen

Het is 17 oktober en het begint koud te worden. Ik wil naar buiten maar door

mijn ziekte gaat dat niet. Zelfs op een koude winterdag kan ik door de

zonnestralen niet naar buiten. Elke ochtend kijk ik in de spiegel naar mijn spierwitte huid, de donkere wallen onder mijn ogen en de zwarte sproeten op mijn neus en wangen. Ik ben sinds mijn 5 jaar niet meer naar school geweest wegens dit alles. Dus vrienden heb ik ook niet. Voor mij is de wereld grijs en somber. Ik ken alleen verdriet sinds mijn ouders uit elkaar zijn. Maar daar komt verandering in als we gaan verhuizen. zegt mijn moeder al een maand. Maar ik heb haar nooit zien zoeken op het internet naar een nieuw huis. Ik hoop echt dat daar verandering in komt want ik ben het echt beu om niet te weten wat er gaat gebeuren. Ik wil iets maken van mijn leven, iets doen..ik wil actie! Maar al 15 jaar leef ik in dezelfde saaie wereld als altijd. Ik hoorde getik tegen de muren en het dak dus ik pakte mijn zonnebril, liep naar het raam en deed de gordijnen open. Ik zag grote bollen hagel uit de lucht vallen en knetteren tegen het raam. Ik deed het raam open en stak mijn arm uit. Het zalige gevoel van kleine koude steentjes op mijn hand... het liet me denken aan vroeger toen ik nog kon buiten spelen in de regen en de sneeuw...dat kan ik nu niet meer omdat mijn huid met de dag gevoeliger wordt aan licht. Ik vraag me eigenlijk af of er ooit iets aan gedaan zou kunnen worden. Mijn moeder zou een behandeling al zeker niet kunnen betalen als alleenstaande moeder. Misschien ik ooit wel?

Het verhaal gaat nog verder als ik eraan gewerkt heb! ;-)