Ghost Horse

Hoofdstuk 1

Ik stap in de auto en ga voorin op de bijrijdersstoel zitten. Mama pakt nog wat spullen die mee moeten, en dan komt ze ook in de auto zitten. Het is vandaag mijn zestiende verjaardag en het is een grote dag, want we verhuizen vandaag. Eigenlijk is het een gedwongen verhuizing omdat we te weinig geld hebben om het te kleine huisje waar we nu in wonen te blijven betalen, daarom verhuizen we naar een ander huis. Dat huis is wel véél groter, maar omdat het huis al jaren te koop staat en niemand het koopt, kost het bijna niets. Mijn moeder haalt een klein verpakt doosje tevoorschijn. "Gefeliciteerd met je zestiende verjaardag, lieverd." zegt ze en ze geeft me een knuffel. Ik maak het cadeautje open. Het is een piepklein kettinkje met een zilveren paardenbedeltje eraan. "Dankjewel mam, ik hou van je!" zegt ik tegen mijn moeder, en ik omhels haar weer. Dan start ze de auto en begint ze te rijden. Ik kijk nog één keer om naar ons oude huisje. Ik denk aan alles wat ik hier achterlaat. Mijn vrienden, de manege met alle paarden waar ik bijna elke dag mee doorbracht, het huis waar ik best aan gehecht was. Ik probeer ergens anders aan te denken zodat ik niet hoef te huilen. Sinds ik mijn vader verloren heb, probeer ik altijd mijn gevoel te verbergen voor anderen. Waarom? Dat weet ik zelf ook niet goed. Mijn vader ging op een dag naar zijn werk, en hij is nooit teruggevonden. Maar dat is inmiddels al ruim drie jaar geleden. Ik kijk uit het raam. "Hoelang is het rijden?" vraag ik aan mijn moeder. "Ongeveer vier uur." antwoord ze. Ik zucht, deze reis gaat nog lang duren.

"Claire, Claire, wakker worden we zijn er!" Ik word zachtjes door elkaar geschud. Ik doe mijn ogen open en zie mijn moeders stralende gezicht. "Kijk eens hoe mooi en groot ons nieuwe huis is!" roept ze uit. Ik kijk uit het autoraampje. Het is inderdaad erg mooi en groot. Ik rek me uit en maak mijn gordel los. Dan stap ik uit. Ik zie dat de tuin slecht onderhouden is en dat de verf van de muren afgebladerd is, maar dat kunnen we natuurlijk makkelijk verzorgen. Ik kijkt naar de omgeving en zie dat het een alleenstaand huis is. Zo alleenstaand dat ik nergens in de omtrek een ander huis zie. Ultime privesie denk ik bij mezelf. Ik glimlach en loop door de modder, die ontstaan is door de grote regenbuien van de afgelopen tijd, richting het huis. Mijn moeder komt me achterna. Als we voor de deur staan, geeft ze mij de sleutel. "Aan jou de eer." zegt ze met een glimlach. Ik steek de sleutel in het slot en draai hem om. De deur gaat met een zacht gekraak open. Het bezorgd me kippenvel en ik krijg een angstig gevoel. Waarom dat weet ik niet precies, maar ik heb het gevoel dat er iets niet klopt.