Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☆Petrichor☆
Ruhun okşanışı gibiydi kalem çizgileri. Adamın sevgiliye okuduğu şiir gibi akıcıydı noktalar. Gözlerin hayran bakması, bedenin parlaması için yeterdi o çizim.
Fakat Jungkook için yetmiyordu. Bir şeyler eksikti ve bulamamak çıldırmasına sebep oluyordu. İstediği gibi değildi.
Her şeye sahipti şu an. Her insanın istediği kahrolası o sessizliğe, doğanın eşsizliğine; sonbahar yapraklarının teker teker intihar edişine, buraya geldiğinden bu yana gülleri kurumuş patikanın eskimiş taşlarına, onu tüketmeyen çalışan insanlara rağmen kol kanat açmış ağaçlara, kendini kışa hazırlamaya çalışan kuşların sesine, semanın griliğine ve daha’sına sahipti.
En önemlisi dikkatini bozan lanet olası insanoğlu, onların düşünceleri yoktu.
Lakin eksik olan şey onu düşüncelere itiyordu. Yalnızlığında tekliye itiyordu. Bu teklik onu tüketiyor, sanki parmak uçlarındaki sihri alıp götürüyordu. Harikalar yaratan o değilmiş davranıyordu ona.
"Lanet olsun! Olmuyor!"
Hunharca avuç içinde buruşturup kenara attığı o kağıt parçasına çizilmiş taslağı birisi alsa, piyasa sürse milyonlar kazanırdı. Ancak Jungkook'u ilgilendiren milyonlar değil, ruhunun okşanmasıydı.
Sihrini yansıtmayan kalem tahtaları eskimiş masayı boyladığında oturduğu yerde dönmüş, sırtını masaya yaslamıştı. Gerçek doğa şimdi karşısındaydı.
Dirseklerini dizlerine yasladığında avuç içi yanağına kondu. Öylece baktı. Ve sorunu buldu. Hata vardı. Kendisinin ve doğanın yaptığı hata.
