လေယာဥ်ဆိုက်သည့်အချိန်မို့ ခရီးသည်များဟာ airport တစ်ခွင်ရှုပ်ယှက်ခက်နေကြသည်။
များစွာသောလူတွေထဲမှာမှ ကောင်လေးငယ်တစ်ယောက်ဟာ ထူးခြားစွာ ၊ တစ်စုံတစ်ခုတို့အားပုန်းကွယ်ရှောင်တိမ်းနေသလို အလျင်အမြန်ပြေးလွှားနေလေတယ်။
ထိုကောင်လေးငယ်ဟာ တစ်စုံတစ်ရာဆီကထွက်ပြေးနေသည့်ဟန် သူ၏အနောက်ဘက်ကို ထပ်ခါပြန်တလဲလဲကြည့်ရင်း ဤနေရာမှအမြန်ထွက်နိုင်ဖို့ကြိုးစားနေသည်။
ခေါင်းလုံးလုံးလေးအပေါ် အနီရောင်ခပ်အုပ်အုပ်ဆံပင်တို့ကအုပ်မိုးထားပြီး ၊ ချောမောလှတဲ့ရုပ်ရည်ကိုလည်း mask ဖြင့်ဖုံးအုပ်ထားကာရုပ်ဖျက်ထားသည့်ထိုကောင်လေးဟာ အဘယ်ကြောင့်များယခုလို အသက်စွန့်စံဖျား ပြေးလွှားနေရတာပါလိမ့်..
သူသိတာက အခုအချိန်မှာ သူထွက်ပြေးနိုင်ဖို့သာ။
ဘယ်အရာကိုမှကြိုတင်မစီစဥ်ဘဲ ရုတ်တရက်ထွက်လာလိုက်ရသည်မို့လို့ airport တွင်လည်း လာကြိုမည့်သူတစ်စုံတစ်ရာမရှိ။ အရှေ့တွင်သာ သူရပ်နေရင်းအတွေးလွန်မိကာ အဲ့ဒီအချိန်ကြမျှသာ သူသတိကပ်သွားတော့သည်။
ဟုတ်သား...
ဒီလောက်ကျယ်၀န်းလှတဲ့ New York မှာ သူ့ကိုဘယ်လိုများပြန်ရှာနိုင်ကြမည်နည်း..
တွေးပြီးနောက် သူဟာကျေနပ်သွားသလိုအပြုံးနုနုချိတ်ဆွဲလိုက်တယ်။
အခုလောလောဆယ် သူဘယ်သွားလို့သွားရမှန်းမသိပေမယ့် အနည်းဆုံးတော့အမိမြေကထွက်လာနိုင်ခဲ့လိုက်ပြီမို့လို့ စိတ်သက်သာရာရနိုင်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ နောင်ကိစ္စ နောင်မှသာရှင်းတော့မည်။
"ဗိုက်ဆာလိုက်တာ.."
အစာအိမ်ရဲ့အချက်ပေးသံကြောင့်နဲ့မှ သူကဆက်လျှောက်ရမည့်ပထမဆုံးလမ်းကို သိသွားတော့သည်။ သူ စားသောက်ဆိုင်ကိုသွားရမည်။ လေယာဥ်ပေါ်မှာ သူကသူ့ဒုက္ခနဲ့သူနောက်စံတေးနေတာနဲ့ အစားကိုတောင်ကောင်းကောင်းမစားဖြစ်ခဲ့မိတာ။ အခုတော့ ဆန္ဒပြလာလေပြီ။
