Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uğruna verilen canlar, canları alınan bir hayatın esiriyiz. Dünyaya atılarak, etrafta acı çekerek, savaşarak, sürünerek yavaş yavaş canını veren çocuklarız.
Acı çekmek istemiyorum, neden bunları yaşamak için bu kirli dünyaya düştüm? Suçum neydi ki tanrım!
Sizler bir katilsiniz! söylesenize acı çekeceğini bildiğiniz insanları bile bile neden bu çukura yolladınız? Bizlere yardım etmediniz, neden acılarımıza seyirci oldunuz? Yoksa çok mu kirliydik..
Tanrı hepimizin kalbine bıçak koydu ve yaşamamız için bizi bu acı, ateş, kızgın, ızgara dolu dünyaya hapsetti. Ne gülünç şey!
Başını sonunu bilmediğimiz bir dünyada yaşıyoruz, acıyla dolup taşarak ve buna engel olamadan.
İnsanlar sadece vardır, belli bir amaç uğruna gönderilmedik. Önce var oluruz sonra kendi kendimizi dehşet içinde öldürürüz.
Hayat dediği şey bu. İsteyerek gönderilmedik, bu aileyi biz seçmedik, cinsiyetimizi biz seçmedik. Seçilen hayatların esirinde kalan varlıklardık.
Başıma felâketler gelse tacize, tecavüze uğrayabilir, zulüm görebilir, açlık çekebilir, işgal altında yaşıyor olabilirim.
Peki ya tüm bunlardan sorumlu olabilir miyim? İstemem, isteyemem.
