BELKİ DE

Belki de #1

-Öncelikle biraz ani bir başlangıç oldu ve galiba tam olarak konusu da ben yazarken şekillenecek.Çok ciddi bir şey yazmak istemiyorum sadece ruh halimi yansıtmak ve biraz da olsun birşeyleri dışa vurmak eminim bana iyi gelecektir. -
  Bu ilk denemem ve ne kadar olacak ne kadar olmayacak bilmiyorum.Yanlışlarımdan ders çıkararak ilerleteceğim.İlk yazdığım yazılar ya da bölümler acemice olabilir.Dedim ya zamanla öğreneceğim,Ve teşekkürler.    :))

_____________________________________________________

Bu büyük şehirde insanlar güneş yerini aya bırakırken ne kadar da aceleci ne kadar da rahat ve ne kadar da umursamaz.Ne vardı da sanki gelmeseydim bu büyük şehre.Bu şehri , bu havayı,bu insanları sevmiyorum. Ben bu şehrin gökyüzünü, karanlığını,herkes uyuduktan sonra gelen o sessizliği seviyorum.

Bu arada kendimi tanıtmayı unuttum ben Gece.İsmimin gece olduğu kadar sessizliği, karanlığı, durgunluğu seviyorum.Şimdi aranızda "bu nasıl bir başlangıç" ya da "eee konuya gelecek misin artık diyenleriniz olabilir" sizi uyarıyorum.Konudayız ya zaten.

"Seni seviyorum yarım bırakanım." Bu sözlerle biten kitaba karşı bu sefer son kez ağlayacağıma karar verip kendimi bıraktım.Bu kitabın sözlerini,her kelimesini kelimesi kelimesine ezberleyecek kadar çok fazla kez okumuştum ama bu kitap beni her defasında ağlatmayı başarıyor.Bir süre sonra kendime gelmek adına bir duş yapmaya karar verdim.Ama galiba uyuyakalmışım.

Şu sıralar monotom olan hayatımın bir değişiklik yapıp da monotonluktan çıkmak gibi bir düşüncesi olmadığı için monotom bir yaşama devam ediyorum.Okul-iş-ev gerçekten yorucu oluyor ama iki  sene daha sabretmeliyim.Sonra güzel bir hayat beni bekliyor olacak.Gelelim okul yaşamıma ,Okul yaşamımda genelde tek takılırım ve benimle arkadaş olmak isteyenlerden uzak dururum çünkü benim tek bir arkadaşım var o da beni asla sorgulamayan ama anlattıklarımı dinleyen "Ayla". Işık genelde pozitif ama yeri geldiğinde de ciddi olabilen bir insan.En yakın zamandan bir örnek vermem gerekirse daha iki gün önce oturduğumuz kafede bir çocuk bana yan gözle baktığı için çocuğu doğduna pişman etti diyebilirim.Neyse asıl konumuza dönelim, şuan yine ders saatlerim akşama kaldığı için  kalabalık bir iş çıkışı sonrası metrobüsteyim.Bugün o kadar yavaş ve bitmek bilmez gibi geçiyordu ki artık saate bakmaktan bıkmıştım.Yine ayaktaydım bu metrobüste , Allah'tan okulum ile çalıştığım bar yakın.En son 17.30 da bakmıştım saate şuan 18.45 olmuş.Yolda bara doğru yürüyordum ve yürürken de en sevdiğim aktivite müzik dinlemek.Her ne kadar birkaç saat sonra bitmesini isteyeceğim kadar dinleyecek olsam da güzel.Şarkının durması ve telefonumun çalması ile düşüncelerimden ayrıldım.