cardigan, changlix

00

Camdaki yansımasını izlemeye başladım. Kirpikleri gür ve uzundu, kaşları çatık değil aksine rahat görünüyordu. Kavisli burnunun ucu hafifçe kızarmıştı, nedeni dışarıdaki rüzgâr olmalıydı ya da o da benim gibi koşmuştu. Saçları daha fazla uzamıştı. Alt dudağı üst dudağına göre daha kalındı ve o dudağını içeriye doğru kıvırdığında bir şeyler düşündüğünü anladım, böyle yaptığında yüzü daha fazla açığa çıkıyordu. Her gün gördüğüm bu görüntüyü her gün inceliyordum.

Kafamı camdan yüzüne çevirip bana bakan gözlerine çevirdim bakışlarımı. Ela gözleri, bugün diğer günlere göre daha koyu duruyordu nedeni ise yorgunluktan olmalıydı çünkü gözlerinin altı diğer günlere göre daha fazla morarmıştı.

İç sesim defalarca onun fiziksel görüntüsünü övse de hatta bazen bunu abartsa da onu duymazdan geliyor, başka bir noktadan ona odaklanmaya çalışıyordum. Fiziksel görüntüsüyle ilgilenmemem gerektiğini sürekli kendime hatırlatıyordum.

Hafifçe yüzüne eğildiğimde, bakışlarım çillerine döndü, gözleri kocaman açılmıştı. Nefesi yüzüme vuruyordu. "Kızardığında çillerini daha net görebiliyorum," dedim hiç beklemediği yüzünden anlaşılıyordu. "Sayısı çok." Ona ilk kurduğum cümle bu oldu.

Sustu. Kafasını cama çevirdi. Geri bana baktı. "Küçükken saymaya kalkışmıştım," dedi heyecanla aniden. Sanki yıllardır bunu söylememi bekliyormuş gibi. Sonra çok yanlış bir şey yaptığını düşünerek dudaklarını birbirine bastırdı. Sessizlik kısa sürdü. "Ama sayamadım işte. Her neyse..." hızla cümlesini söyleyip sustu.

"Belki ben sayabilirim."

"Belki." mırıldandı ve hızla yüzünü kucağında sıkıca tuttuğu çantasına çevirdi. Bu kötü olmuştu, yüzünü görememekten hoşlanmıyordum. Bu yılın başlarından beri her gün görüyordum onu. Ama nedense hiç konuşmamıştık. Muhtemelen utangaç olmasındandı.

Felix utangaç bir çocuktu. Çok hoşuma gidiyordu.

***

Changlix yazmak da benim hoşuma gidiyor hocam.