the message

το τελος

Ανοιξα πολυ διστακτικα την πορτα και ειδα πραγματι εναν μαυρο αντρα εξω απο το σπιτι μου. Αν και δεν ειμαι ρατσιστρια φοβηθηκα διοτι κρατουσε ενα οπλο και μου ειπε να μπω στο αμαξι του. "Οχι" ειπα εγω γενναια αλλα και φοβισμενη! Αυτος τοτε με πλησιασε με φιλικο τροπο και μου ειπε. "Εσυ ξερεις τους smosh" μου ειπε. "Ναι και οχι μονο. Τους λατρευω!!" Απαντησα ξεχνοντας λιγο τι συνεβαινε. "Λοιπον εγω ειμαι εκεινος ο τυπος στην καμερα,που με εχουν δειξει και σε ενα βιντεο και εκανα αυτο το account στο snapchat για να βρω πραγματικες φαν και να τις παω στο πλατο. Εισαι μια απο αυτες!!" Μου ειπε. "Τοτε γιατι κρατας οπλο;" τον ρωτησα ξεροντας οτι μου λεει ψεμματα. "Για.. για να κανω αυτο" ηταν το τελευταιο πραγμα που ακουσα πριν ξυπνησω σε μια απομακρυσμενη, κρυα και βρωμικη αποθηκη. "Ειναι κανεις εδω;" ρωτησα κλαιγοντας! "Εγω ηθελα απλα να γνωρισω το ειδωλο μου" συνεχισα. Αφου περασαν 3 ωρες ακουσα βηματα. "Το μυαλο μου παιζει μαζι μου" σκεφτηκα. Οσο ελειπα οι γονεις μου συνεχιζαν να μου τηλεφωνουν αλλα το τηλεφωνο μου ηταν στην αλλη ακρη του δωματιου κι εγω δεμενη με σκινια διπλα απο σκοτωμενα ποντικια και βατραχια. Τα βηματα εγιναν πιο εντονα...Ηταν η "φιλη μου" η Μαρινα. "ΜΑΡΙΝΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ;;;". "Απλα κανε οτι σου λεω και σταματα" μου απαντησε κοβοντας τα σκινια μου. Μου ειπε να τρεξω και τρεξαμε μαζι προς την εξοδο. "Σωθηκαμε... με...με.. Μαρινα που εισαι;;;" φωναξα αλλα η Μαρινα πουθενα. Εφυγα και ειδοποιησα τις αρχες. Ακομα και τωρα δεν ξερω τι συνεβη στην Μαρινα και για πιο λογο με εσωσε. Μηπως ηταν αυτη πισω απο ολα αυτα; Δεν θα μαθω ποτε.