I had enough. Suko na'ko! Tanggap ko na. Nagiging tanga naman talaga tayo kapag umibig diba?
Pero sobra na! Pagod na pagod na akong initindihin siya.
"Love, hindi na muna ako makakauwi sa ngayon. Ang dami ko pang paperwork's na kailangang tapusin. I love you!"
Basa ko sa kaniyang text. Nag siunahang tumulo ang mga luha ko.
Bakit?!
Paano nya nagagawang lokohin ako? Kagagaling ko lang kanina sa Kompanya nya ngunit wala akong nakitang Ismael doon.
Mag tatatlong araw na raw itong hindi pumapasok sa opisina.
Umiyak ako ng umiyak, hanggang sa hindi ko na namalayan na nakatulog na ako sa sobrang pag iyak.
******
Nagising ako ng may naramdamang lumubog sa kama namin. Hindi ako gumalaw.
"Glaiza? Are you still awake?"
Hindi ako sumagot.
Maya maya pa ay biglang tumunog ang Phone nya.
"Hello?" Si Ismael.
"Yeah, I miss you too, baby. Yeah, Uh huh. Of course not! Yeah. I love you! Okay, Good night! Let's again tommorow! Yeah?"
Hindi ko mapigilang mapaluha.
Naramdaman kong pinulupot nya ang kanyang braso sa aking beywang ngunit agad ko itong inalis.
Narinig kong nagsalita sya ngunit hindi ko na ito naintindihan.
*******
Nagising ako ng may mabigat na bagay na tumama sa mukha ko.
"You didn't wash the dishes!"
Bumungad sakin ang galit na mukha ni Ismael.
Nakalimutan ko palang hugasn iyon kagabi. I sighed.
Bumangon ako at akmang lalagpasan siya ngunit. Marahas niyang kinuha ang braso ko.
"Are you listening to me woman?!"
"A-ANO BA?! NASASAKTAN AKO!" Galit na sigaw ko sa mukha nya.
Pakk!
Sinampal nya ako!
"You don't have the right to shout in my fucking face!" Gigil nyang dinakma ang leeg ko.
"You listen! If you don't want to listen what im saying. Then you can leave now in my fucking house!" Saad nya at umalis sa harapan ko.
Im tired. Pagod na pagod na ako.
Kinuha ko lahat ng gamit ko at yung perang naipon ko.
Wala na akong pakialam pa sa kanya sapat na ang lahat ng ginawa niya sa'kin upang iwanan ko siya.
Paalis na ako ng bahay nang makita ko siya.
"So your leaving?" Kalmado niyang tanong sakin.
Tumango lang ako.
"That's good." Malamig niyang saad sakin.
Papasok na sana siya nang tinawag ko siya. Dahilan para huminto siya.
Nakatalikod siya sa akin ngayon.
Hinubad ko ang singsing. At saka tinitigan ito.
"Ibabalik ko na sayo ito."
Binitiwan ko na muna ang dala kong maleta.
Humakbang ako papalapit sa kanya. At humarap sa kanya. Nakapikit siya.
Kinuha ko ang kamay niya at inilagay doon ang singsing.
"You don't—." I cut him.
"Shh, Mahal na mahal talaga kita. Akala ko kaya ko, pero.......hindi pala. Siguro sobra lang talaga kitang minahal na kahit ilang besis mo na akong niloko. Hindi pa rin kita kayang iwan." Humagulhol ako sa harap niya habang nakatitig lang ito sa'kin gamit ang blankong mukha.
"Umalis kana." Malamig niyang sabi sakin na nakapikit. "Sana hindi kana nag tiis sa'kin umalis kana lang sana noon pa."
Umawang ang labi ko sa sinabi niya.
Umalis na siya sa harap ko. Tumulo yung mga luha ko na pinigilan ko kanina.
I guess ito na talaga ang huli.....
1 WEEK LATER.........
"ISMAEL GUTIERREZ IS ALREADY DEAD, HE'S ATTORNEY INFORMED US. A MINUTE AGO. HE'S ATTORNEY DID NOT TELL US WHAT IS THE REASON WHY ISMAEL GUTIERREZ DIED BUT WILL FOUND OUT THAT SOON."
Matapos kong tingnan ang balita na iyon dali dali akong pumunta sa bahay namin.
Maraming tao at mga media sa labas ng gate.
Nahirapan akong makapasok ngunit sa likod ng bahay nalang ako dumaan.
Ang lakas ng tibok ng puso ko. Umaasa akong prank lang ang lahat ng balita na napanood ko.
"Attorney Sanchez, N-Nasaan ang a-asawa ko?" Hindi ko alam kung bakit ako umiiyak, lalo pa't sigurado akong prank lang ang lahat ng iyon.
"I'm sorry ma'am Glaiza pero hayaan nyo po na ang sulat ni Ismael sa iyo ang iwan ko sa inyo."
Inalahad niya sa akin ang tatlong piraso ng papel.
Iniwan niya ako, matapos ko itong tanggapin.
Dear Glaiza,
Siguro sa mga oras na ito wala na ako, im sorry if im being unfair to you. I'm so sorry. I know you that are crying right now. I don't know where should i start this last message for you love.
I am not a good person that's why my life here in this world is already counted. But believe me, i wanted to tell you how i feel but im afraid that i might lose your smile if i'll tell you that i have only six months to live.
I love you so much, baby. Always remember that. There's no other woman, just only you. I hope that someday you can forgive me, i love you.
From your husband Ismael Gutierrez:D
********
I now understand why he needs to hide his illness from me.
Masakit.
Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari ngayon. I should have stayed on his side.
And i wish i have one more day to hug him, kiss him.
