Eyes of Devotion and Serenity (The Unruffled #1)

PROLOGUE

DISCLAIMER : This story is Fiction only.
Events, Places, Name, and Business are all product of the author's imagination. The events in this story are pure Fiction only.

Please admonish that this story contains strong words that aren't suitable for young readers/audiences.

This story Isn't associated with any universities.

This story might have typographical and grammatical errors. I'm still learning, and after I finish the whole story I'll revise and fix the errors you'll see.

                               ****

"Good morning, Doc."

Ngumiti ako sa mga Nurse na bumabati sa 'kin, last duty na 'to bago ang Day off ko. It's almost Christmas, ang bilis ng panahon parang kailan lang pumupunta pa kami sa paskuhan ng mga kaibigan ko, kasama.. Ang mga taong hindi na dapat alalahanin.

"Doc! Tara dinner, last duty mo na lang rin naman." Sabi sa 'kin ni Lucas, isa sa mga Doctor dito sa hospital.

"Nako, Doc! Hindi pagkain ang kailangan ko ngayon," Sabi ko at nag umpisa ng mag lakad. "Tulog ang kailangan ko." Sabi ko at humarap sakanya, ngumiti ako at nag peace sign. "Next time na lang!" Sabi ko bago pumasok ng elevator, nakita ko siyang sumibangot na ikinatawa ko naman.

After a long day! Tapos na ang duty ko, and it's time to go home. Nag palit na 'ko agad para maka uwi na rin.

Bago ako dumeretso sa aking condo ay dumaan muna ako sa Subway para umorder ng sandwich, masamang matulog ng walang laman ang tyan. Buti na lang talaga 24hrs open 'to. Savior!
Pag tapos ko umorder ay naghintay lang ako ng ilang minuto at nakauwi na din.

Pag pasok ko sa aking condo ay ka agad kong binaba ang gamit ko at dumiretso sa rooftop para don kumain, tahimik doon at mahangin, makikita ko rin ang City Lights. Nag patugtog din ako, hindi na 'ko nag headset ako lang din namang mag isa dito.

Umupo ako sa bench at nagumpisa ng kumain. This view is so relaxing, napawi ka agad ang pagod ko. This scenery seems familiar, very familiar.

Oh, He used to love City Lights.

Patuloy akong kumain hanggang sa marinig kong bumukas ang pinto ng rooftop. Multo ba 'to?! It's almost 1 am, sino pang gising pwera sa 'kin?! Narinig ko ang yabag niya palapit sa malapit na bench sa 'kin.

"I didn't expect you to be here, Sionnaini."

Naramdaman kong bumilis ang tibok ng puso ko sa aking na rinig.

Sionnaini.

It can't be..

No, he's not here.

In my shock, I composed myself and answered him without looking. "Same, Rozel. I didn't expect you to be here."

Ayan lang ang naisip kong isagot sakanya! Bakit siya nandito? Dito na rin ba siya nakatira? I look at my side and saw a man. The man I used to love. Ang lalaking nakapagpaniwala sa akin ng salitang pag mamahal.

Those eyes. They're still the same, maganda pa rin. Ngunit nakakatakot na ulit mahulog sa nakakahumaling niyang mata, animo sa kahit oras ay kayang kaya kang lunurin nito sa iba't ibang ritmo. Ngunit, hinding hindi ko na susubukan pang mag pa lunod ulit.

Pero may kinang na nawawala sa kanyang mga mata, animo nabawasan ang dalang ritmo at kulay nito. Nanatili itong nakatingin sa 'kin.

We didn't break the eye contact we just had. Parang gusto niyang lumapit ngunit may pumipigil sakanya.

"Doc. Aleyah Sionnain Abrams, General Surgeon." Saad niya at inalis ang tingin sa 'king mukha. Binasa n'ya ang Name plate ko. "You did it." He said with a small smile.

Binaba ko ang aking tingin at sumagot, "Yes. Yes, I did it." I did it, I chase everything all by myself.

Parang bumalik lahat ng sakit na matagal ng nawala. Na wala nga ba? O nanatili ito ngunit pilit kong tinatangging nandito pa rin?

Unti unting bumagsak ang aking mga luha at agad ko itong pinunasan. Gusto kitang lapitan, Rozel. Ngunit napakaraming pumipigil sa 'kin.

Narinig ko siyang bumuntong hininga, "We're still haunted by our past. We choose to runaway to it, and here we are, facing the consequences of running away from everything."

Nakita kong dumaan ang sakit sa kanyang mata, he faked a smile. Kahit medyo nakatakip ito sa itim na hoodie niyang suot alam kong hindi ito totoong ngiti, binaba niya ang kanyang ulo at inalis ang suot n'yang salamin.

We chose to runaway, and here we are accepting every inch of the consequences we deserve. We chose to run, we chose to chase. And the consequence chose to separate the hill we're running from.

Is it wrong to choose happiness over everything? Can't I be happy just in a short period of time?

Pinunasan niya ang kanyang salamin, tumayo at naglakad papalapit sa pintuan, tinalikuran niya nanaman ako.

Hanggang kailan mo ba 'ko tatakbuhan, Ly? Hanggang kailan mo 'ko pipiliing iwan?

"We can't heal each others past, Eyah." Sabi n'ya at lumingon ako sakanya, "A person who always chose to runaway leaves a lot of wound opened and still unhealed, an open wound can't heal another wound."

"We can heal it, together. You're just scared to bet again." Sabi ko, tumayo ako at nag umpisang nag lakad, tumigil ako sa gilid n'ya. Naramdaman ko ang presensyang matagal ko ng hinahanap.

"Kaya natin eh, kaso bumitaw ka."

"It's not my choice to let you go." He said.

"Bakit ang bilis mo 'kong bitawan?" I asked, before walking passed him.

I never hated him, I will never hate him. I love him too much to hate him. But, I can't help to think why he can let me go so easily. It's like I'm a piece of old letter.

*

© COPYRIGHT 2023 by eluroria