Umut Işığı

Dördüncü Bölüm

Olayların üzerinden bir ay geçmişti. Berk'i bir aydır hiç görmemiştim. Aynı apartmanda oturduğumuz için aslında bu biraz şaşırtıcıydı. Belki de sessiz sedasız taşınmıştı. Umut uzaklaşma kararını çıkartmıştı ve karakol işlerini benden uzak tutuyordu. İfade için gereken birkaç imza işi dışında beni hiç yaklaştırmamıştı. Bana o akşamı hatırlatacak şeylerden kaçınıyordu. Berk'in adını bile anmıyordu, bir kere Cem'in boşluğuna gelip konuyu açtığında onu bakışlarıyla susturmuştu. Cem ise benden özür dileyip oturmuştu. 

Bir akşam evde müzik dinlerken kapım çaldı. Kapı deliğine baktığımda Umut'u gördüm. Gülümseyerek kapıyı açtım, "Hoş geldin!" dedim. Suratındaki ifadeyi gördüm, "Bir şey mi oldu?" diye sordum. "İçeri girebilir miyim?" diye sordu. Başımı salladım ve kapıdan çekildim. O içeri girince kapıyı kapattım, "Umut?" diye seslendim omzunu tutarak. Bana döndü, "İyi misin?" diye sordum yanağını okşayarak. Aniden bana sarıldı ve ağlamaya başladı. "Umut? Ne oldu, aşkım?" dedim endişeli sesimle saçlarını okşarken. Yüzünü boynuma gömerek ağlamaya devam etti. Onu böyle ilk defa görüyordum, içim gitti. Saçlarını öptüm, "Ağlama, lütfen." diye fısıldadım kulağına doğru. "Özür dilerim." dedi sonunda. Anlamaya çalışarak kaşlarımı çattım. "Neden özür diliyorsun?" diye sordum bu sefer. "Bugün, seni çok üzdüm. Özür dilerim, özür dilerim." dedi bana cevap olarak. O söyleyince öğlen yaşadığımız atışmayı hatırladım. Ona bir iki saat trip atmıştım. Ben bile unutmuştum ama anladığım kadarıyla onun içine ukde olmuştu. "Üzmedin beni bir tanem." dedim onu sakinleştirmeye çalışırken. Başını kaldırdım ve yüzüne baktım. Baş parmaklarımla gözyaşlarını sildim. "Ağlama, lütfen. Üzülmedim gerçekten, sen söyleyene kadar ben çoktan unutmuştum bile. Her çift kavga eder, bu çok normal." dedim yanağını okşayarak. "Gergindim, sonra sana patladım. Özür dilerim." dedi alnını alnıma dayayıp gözlerini kapatırken. Onun elini tutarak koltuğa doğru ilerledim. "Gel buraya." dedim kollarımı ona açarak. Kollarımın arasına girdi, koltuğa yatarak onu göğsüme çektim. "Bugün her şey üst üste geliyor." diye mırıldandı burnunu çekerek.  Elimi saçlarında gezdirdim, okşadım. "Anlatmak ister misin?" diye sordum. "Dersler bugün biraz sıkıntılıydı, Sude ve babam kavga etmişler, yetmezmiş gibi en küçük şey bile ters gidiyor." dedi ben onun saçlarını okşarken. "Ekrem mi seni sinirlendirdi seni?" diye sordum. Başını iki yana salladı, dudaklarımı saçlarına bastırdım. Konuşmak istemiyordu. "Anladım canım." diye mırıldandım. Kollarını belime doladı ve başını göğsüme koydu. İkimizde akşamın ilerleyen saatlerinde koltukta uyuyakalmışız.

Öğlen Sena ile birlikte derse gidiyorduk. Son dakika Arzu aradı ve seminer için herkesin konferans salonunda toplandığını söyledi. Bu yüzden rotamızı konferans salonuna çevirdik. Salona girince Arzu'nun bize ayırdığı iki kişilik boş yere oturduk. Sena Arzu'yu soru yağmuruna tutup bu son dakika seminerinin nereden çıktığını sorguluyordu. Bense seminerden birileri görmeden en azından birkaç dakika gözümü kapatabilirim diye düşünüyordum. Sena etrafa bakınırken başımı arkaya yaslayarak gözümü kapattım ve bacaklarımı uzatarak ellerimi karnımda birleştirdim. "Bu ciddi mi?" dedi Sena az sonra. "Ne oldu? İçeri ünlü bir iş adamı falan mı girdi?" diye sordum gözlerimi açmadan dalga geçerek. Arzu güldü. "Hayır," dedi Sena oflayarak. "Ama Halkla ilişkiler fakültesin burada olması bence seninde ilgini çeker." dediğinde başımı kaldırıp kapıya baktım. Fakülte öğrencileri içeri girerken gözlerim tek tek hepsinin üzerinde gezindi. Tam pes edip önüme dönecektim ki aradığımı buldum. Umut üzerindeki montu çıkararak içeri girdi. O etrafa bakınırken arkasından Cem de salona girdi. Gülümseyerek önüme döndüm. "Bu semineri sevmeye başladım." dedim bacak bacak üzerine atarken. Sena bıyık altı gülümsedi, "Seninde hoşuna gitti bence." diye mırıldandım sitem eder gibi. "Gitti." diyerek başını salladı. Güldüm ve başımı sağ tarafa çevirdim. Umut'un oturduğu yeri görünce tekrar önüme döndüm.