Arkadaşlarımın yanındayken attığım gerçek kahkahalar yerlerini ne zaman sahtelere bıraktılar bilmiyorum, tek bildiğim yorulduğum. İnsanların aptal hayatlarını umursuyormuş gibi davranmak beni yoruyor. Çabalarıma rağmen pek başarıya ulaşamadım. Etrafımdaki kişilerle ilgili milyonlarca fikrim var fakat hiçbirisi kalbime ulaşmayı henüz başaramadı.
Yağmur'un bana ve Elif'e olan davranışlarının da farkındayım Elif'in beni nasıl düşünmeden satabileceğinin de. Ama onların hakkımda pek bir şey farkında olduklarını sanmıyorum. Onlarla arkadaş olmamın kulağa saçma geldiğini biliyorum fakat her şeye rağmen yanlarında bir şeyler hissedebildiğim tek kişiler onlar. Bazen kendimi Yağmur'u dinlemezken ya da Elif'in şakalarına gülmeyince suçluluk hissederken bulunuyorum. Bir duygunun bu kadar hoşuma gidebileceğini tahmin edemezdim.
Sonraki birkaç haftayı bu duyguyu taşıyarak geçirdim. İnsanları kırdım ve benim suçum değilmiş gibi davrandım, sonuçta onları yeniden kırmam gerekecekti. Güzeldi, bana yaşadığımı hissettiriyordu ama yeterli olamıyordu. Bundan fazlasını istiyordum fakat vazgeçmek zorunda kaldım.
