Wraak, het einde van mijn rotleven (workingtitle)

De ontmoeting

Het was de eerste van juli. Door de onenigheid met mijn ouders kon ik niet langer bij hun zijn. Maria wist wel iets om mij op te vrolijken. Vanavond zouden we naar haar club gaan. Er zou geen feest zijn, maar haar collega’s zouden er wel zijn. Ze waren daar wanneer ze niet hoefde te werken of college hoefde te volgen. In de zomer, altijd.

Voordat we weg gingen maakte we onzelf op. Ik een schoon shirt aan en deed mijn haar opnieuw. Ik wilde er ook niet uit zien alsof ik uren voor de spiegel had gestaan. Casual was meer mijn stijl. Ik bekeek mezelf in de spiegel, leunde iets naar voren en trok mijn neus en bovenlip op. Geen mooi gezicht. Ik liet mijn gezicht weer terug gelijden naar mijn normale gezichtsuitdrukking, ongeinteresseerd. Ik draaide mijn hoofd naar links om mijn rechter kant te bekijken, hetzelfde deed ik nog eens de andere kant op. Nou het moet er maar mee door. Snel raapte ik nog wat was van de vloer en stormde twee tappen af, in de keuken smeet ik de was in de machine en scheeuwde ik naar Maria of zij ook nog was had. Geen reactie. Ik haalde me schouders op en zette de machine aan. Ik had drie sets kleding mee, de rest lag nog in mijn oude huis waar mijn ex nog bivakeerde. Bij mijn ouders had ik ook geen extra kleding, niet dat ik die nou op zou kunnen halen. Bij hun eerste glimps van mijn verschijning zouden zij zichzelf hoogstwaarschijnlijk naar mij toe snellen om mijn hoofd eraf te bijten. Ik drukte op start, draaide mezelf om en trok mijn shirt weer naar beneden. Maria was waarschijnlijk nog wel een tijdje bezich met het plamuren van haar gezicht, de andere helft van haar paar oorbellen zoeken of aan het twijfelen welk shirt ze aan zou trekken. Meer mensen zouden minder kledingstukken moeten hebben, het zou de wereld een stuk sneller maken. Of ik zou minder hoeven te wachten waardoor ik meer tijd zou hebben in deze toch al verdomt snelle wereld. Ik stapte de keuken uit, de tuin in. Uit mijn kontzak gritste ik een pakje sigaretten. Nog even dat ik de luxe had om te roken, binnenkort zou al mijn geld op zijn en dan had ik ook mijn geliefde nicotine niet meer. Ik pakte met mijn lippen de sigaret tussen mijn vingers vandaan. Terwijl deze non-chalant tussen mijn lippen bungelde, stopt ik het pakje terug in mijn kontzak en ging ik op zoek naar een aansteker. Shit! Ik draaide weer om naar binnen en drukte één van de pitten van het gasfornuis aan. Voorzichtig bracht ik mijn mond dichter naar het brandende pit toe zodat ik de sigaret aan kon steken. Ik hijsde de eerste hijs in en voelde de rook mijn longen vullen. Ik liet het pit los en liep weer naar buiten. Ik liet de rook mijn longen en mond ontsnappen en voelde een golf van ontspanning door mijn lichaam trekken. Ergens in het huis hoorde ik Maria heen en weer stampen, waarschijnlijk zocht ze de laatste dingen bij elkaar om in haar veel te grote handtas te stouwen. Als wij een stel zouden zijn geweest was ik zeker weten het mannetje geweest bedacht ik me. Ik rookte rustig mijn sigaretje op tot Maria klaar was om te gaan. Toen pakte we onze fietsen en reden we richting Coco.

“Dit is Kyra, ik heb haar meegenomen om de club te laten zien.” – “Leuk, ben je hier eerder geweest?” Ik grijnste en knikte, “Wel eens, met een vals ID. Maar dat is nou niet meer nodig, maak je geen zorgen.” Ik knipoogte naar de dame waar Maria tegen aan het praten was. “Ik ben Carla.” Ze stapte een stap voorwaarts mijn kant op en stak haar hand uit. Ik schudde haar hand. “Kyra.” – “Dus Kyra, heb je een leven?” – “Op het moment? Nee niet echt.” Ik had geen zin om dieper in te gaan op de reden waarom ik op dit moment niet echt een leven had, maar het leek Carla niet te intereseren. “Nou,” gooide ze er direct achteraan zonder na te denken over wat ik had gezegd, een nee was blijkbaar meer dan genoeg geweest. “We zijn nog op zoek naar representatieve medewerkers voor achter de bar. De feesten zullen pas weer beginnen na de verbouwing. We hopen daarmee klaar te zijn voordat de zomervakantie is afgelopen. Dat neemt niet weg dat we al kunnen zoeken en je al mee kunnen nemen in het leven van Coco. Geloof me, als je hier werkt is er niets anders meer.” Had deze vrouw hiermee gezecht dat ik de baan sowieso kon krijgen? Het voelde als een sprankeltje hoop. Hoop dat ik toch wat geld binnen zou krijgen en ik niet straks de straat op hoefde. Zodra de huiseigenaren van het huis waar Maria tijdelijk woonde terug waren, moesten we er bijde uit. Zij kon gewoon terug naar haar kamer in het centrum. Haar eigen kamer had ze tijdelijk in onderhuur gedaan. Maar die was met zijn zes vierkante meter niet groot genoeg voor ons allebei. “Ik heb wel interesse.” Zei ik wat twijfelachtig, niet zeker of ze net een aanbod deed of niet. Ze keek me onderzoekend aan maar zei niets over de twijfel die ze ook in mijn stem hoorde doorklinken. “Wat mij betreft kunnen we gelijk een contract tekenen. Ik zal je daarna een rondleiding geven en je aan een deel van je collega’s voorstellen. Misschien ken je er een aantal, de meeste studeren hier.” Ik keek naar Maria, gelukkig stond ze niet op het punt om te vertellen dat ik hier niet studeerde. Maria en ik volde de dame naar haar kantoor op de tweede verdieping. De hal van de tweede verdieping stond vol met bouwmaterialen. “We gaan wat doen aan de geluidsisolatie van het gebouw. De buren klagen nog steeds dat ze hun bedden uitdreunen als wij een feest hebben. Er is helemaal niets van waar. Buiten hoor je amper wat, maar om hun tevreden te houden leggen we er nog een laag isolatie op.” Ze keek niet om terwijl ze tegen ons sprak. Stilzwijgend volgde Maria en ik.