Karanlığın ardındaki kırık anılar [Nightmare x reader]

0.0

Y/N bakış açısı...

Güneşli bir gündü, dışarıdan gelen kuş cıvıltılarıyla ve perdenin arasından içeri sızan güneş ışıklarıyla uyanmak ayrı bir histi. Gerçi benim bundan hoşlandığım pek söylenemezdi...

İnsanlar genelde bana "çantasında AK-47 taşıyan sessiz çocuğu" ismini takmışlardı. Eh sebebide garip değil sonuçta, yanlız kalmayı seven biriyim, genellikle kendi başıma takılıp kitap okumayı severim, birisi benimle sosyelleşmeye çalıştığına ise çekinip kapşonumun altına saklanırdım. Bu yeterince anlaşılır değil mi?
Ama ben halimden memnunum, gerçi bir arkadaşım bile olsa ne mutlu bana.

Uyanıp odamın camlarını açtım, üzerimi değiştirdim ve saçımı taramaya başladım. Saçım fazla birbirine dolaştığı için taraması büyük bir acıydı. Sonunda taramayı bitirip kendimi evin dışına attım, evet kahvaltı yapan tiplerden değilim, benim için gereksiz birşey gibi gelir genelde. Sorgulamayın lütfen..

Dışarı çıktığımda etraf herzamanki gibi neşe dolu insanlar, çocuk cıvıltıları ve yeşillikle doluydu. Bazen iç geçirirdim...

"İnsanlar nasıl bu kadar pozitif...neden ben öyle olamıyorumki, yoksa.."

Tam sözümü bitirecekken birdenbire duyulan bağırtılar ve kaos sesleriyle irkildim. Buralar genelde sakin olurdu, ne olduki şimdi?
Bu merak aklımı öyle sarmıştıki gidip bakmak istedim. Elime okumakta olduğum kitabı alıp sesin geldiği yöne doğru yavaşça ilerledim. Gördüğüm manzara iç acısıydı.... Köy halkı zavallı mor iskelet kardeşi evire çevire dövüyordu, iskeletcikte hiç karşılık vermiyordu...darbeleri almaktan artık kafa tası kanamak üzereydiki başlamıştı bile.
Bizim köyün bu kadar cani olacağı aklıma gelmemişti. Burada öylece dikilip izlicek halim yok ya, niye gidip yardım etmiyorum...daha doğrusu....neden edemiyorum....

Mor iskelet bakış açısı...

"Agh...acıyor....acıyor...çok acıyor....."

Yine aynı şeyler....aynı kişiler....her gün.
Ne zaman bitecek bunlar..
Keşke Dream gibi olabilseydim, o zaman insanlar bana bunu yapmazlardı kesin. Herşey o zaten, en iyi kardeş, en zekisi, en popüleri, en sevileni, en saygın olanı. Ve en önemlisi...insanlara yardımcı olan ve pozitifliği sağlayan o...
O varken kim negatifliğin veledine bakarki...

"...."

Etraf gitgide kararmaya başlamıştı... Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu, hareket edemiyordum. Tüm olmayan vicudum ağrıyordu... Sanki milyonlarca parçalara ayrılıyormuşum gibi.......

Ağzımdan tek çıkan şey minik bir acı inlemesiydi. Tam bayılmak üzereyken birisinin bana doğru geldiğini fark ettim....yüz ifadesi endişeli ve sinirliydi...sesi ise yumuşaktı...ama....gerisini göremeden bayılmıştım.

Y/N bakış açısı...

Bedenim hareket etmiyordu...neden....NEDEN!?
Tamda birinin yardıma ihtiyacı varken....oysa sözlerim ve kelimelerle birçok kişiye yardım etmişliğim oldu ama dediğim gibi, bu sadece kelimelerle idi. Ahh....ne yapsam...."SİKTİR YA Y/N NE SALAKSIN SEN GİT VE DURDUR ŞUNLARI" dedikten sonra artık kendim değildim.

Bedenim kendi kendine hareket edip zorbalardan birinin yakasına yapıştı. "BIRAKIN ÇOCUĞU ZATEN GÖRMÜYORMUSUNUZ NE KADAR YARALI GERÇEKTEN BÖYLE PİS Bİ YERDE YAŞADIĞIM İÇİN BEN UTANDIM SİZİ YÜZSÜZLER SG OLUN GİDİN BAKİYİM AAAA" diyerek zorba'nın yakasını bıraktım.