de dressuurruiter.

2. "Andere manege?!"

Perspectief : "De verteller"

Julie is in dit hoofdstuk 7 jaar

Julie was eerst zeer teleurgesteld omdat ze de manege waar ze eerst naar ging heel erg leuk vond. Maar haar tante is al een paar keer naar een paar andere maneges gaan kijken en blijkt dat er één daar van haar erg bevalt. Het is een niet te kleine maar ook niet te grote gezellige manege dicht bij Julie haar huis.

De eerste keren was Julie zeer zenuwachtig om naar de nieuwe manege te gaan, dat is normaal want ze kent er niemand, en weet nog niet welke regels er gelden. Nu bleek dat het er eigenlijk heel stil is, zodat je alles kan horen rondom je heen, van de vogels in de boom naast je, tot de auto's een paar wegen verderop.

Ze vond het er ineens echt fantastisch, het was helemaal niet druk. Als je iets wou zeggen moest dat op een normale toonhoogte en er mocht niet geroepen worden, dan zouden de jongere paarden kunnen verschieten. Zeker als iemand les heeft met één van die paarden.

Julie vond dat helemaal niet erg, dan zou ze één keer in de week eens echt tot rust komen tussen de paarden. Alle paarden daar waren goed behandeld, dat speelt een heel grote rol. Alleen omdat ze de pony's nog niet echt kende, mocht ze niet direct daar gaan rijden, dat vond haar moeder dan toch. Maar toen ze met haar tante mee naar de manege ging, zonder haar moeder, dan mocht ze het paard waar haar tante op reed uitstappen. Na een tijdje zei de lesgeefster van de manege, die ook de eigenares is van de manege, dat ze een toque ( helm ) moest kopen, of ze moest er één lenen, anders mocht ze het paard niet meer uitstappen. In haar ogen was dat een goed ding, dat betekende dat de lesgeefster echt voor haar studenten zorgde en altijd probeert te zorgen dat ze veilig zijn.

En uiteindelijk na een hele boel vragen en zagen aan haar moeder mocht ze bij de nieuwe manege gaan rijden. Maar ze moest het natuurlijk eerst vragen aan de lesgeefster of dat er ergens in de week nog aan gaatje was om te komen rijden. Spijtig genoeg bleek dat er geen enkel uurtje vrij was in de week. Maar wat ze wel zei was dat na het uurtje les van haar tante de longeerpiste elke week vrij is, en dat haar tante haar les kon geven tot dat ze de uren van de andere studenten konden verschuiven en er plaats was voor Julie.

Dat was een heel leuke week voor Julie, omdat ze de week erna al mocht beginnen. Maar natuurlijk was ze dan wel zenuwachtig en zeer ongeduldig. Uiteindelijk werd ze op de kleinste pony van de manege gezet, dat was niet erg want de pony was echt heel lief, zijn naam was Billy. Billy was een zachtaardige lieve pony die heel veel kon, het was een heel kalm rustig paardje die niet bokken durfde. Het enige was dat hij snel verschoot als er een hard geluid was.

De mensen hadden al snel door, wegens de echte lessen die ze nu kreeg, dat het een echt natuurtalent was, en Julie mocht al snel op andere pony's.

( A/N )

Ik weet dat dit echt een droog verhaal is maar dat is niet erg, ik ben al blij dat dit hoofdstuk langer is dan het vorige.

574 woorden