"သခင်လေး နံနက်စာစားဖို့ မြို့အုပ်မင်းနဲ့ကတော်တို့စောင့်နေပါတယ်"
"လာခဲ့မယ်"
မိန်းကလေးသည်ခေါင်းငုံ့အရိုအသေပြုကာထွက်သွားလေသည်။
အခန်းဝရံတာတွင် မတ်တပ်ရပ်နေသော လူငယ်၏အသွင်မှာ တည်ကြည်၏။မျက်ဝန်းတို့မှာလည်း ရဲဝံ့ခြင်းများကို ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထား၏။
မျက်ခုံးတို့မှာထူထဲကာ မေးရိုးထင်ထင်၊ဖြောင့်စင်းသော နှာရိုး၊မထူမပါး နှုတ်ခမ်းတို့သည် အေးဆေးတည်ငြိမ်သော အသွင်ကိုဖော်စေသည်။
ရှည်လျားသော အရပ်အမောင်း၊ကျစ်လစ်သော ရင်အုပ်အသွယ်သွယ် တို့သည် သူ၏ဖခင်ဆီမှ အမွေရသည်မှာ စင်စစ်ပင်လော။
အလင်္ကာ နံနက်စာစားရန်အတွက် လှေကားထစ် စဥ်းငယ်ကို ကျော်ဖြတ်ကာရောက်လာခဲ့ပြီး ထမင်းစားဝိုင်းမှာ အသင့်စောင့်နေသော ဖခင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခုံတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
ဦးနန်းကျော်၏ ဝဲယာဘက်တွင် ဒေါ်ခက်မြိုင်က ထိုင်နေပြီး ဒေါ်ခက်မြိုင်၏ အနောက်တွင်တော့ အိမ်တော်ထိန်းအပါအဝင် အခြွေအရံ များစွာဟာ လက်တစ်ဖက်ပေါ် တစ်ဖက်ယှက်လို့ ခေါင်းငုံ့ကာ မတ်တပ်ရပ်နေကြလေသည်။
အလင်္ကာ ထိုင်ခုံပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်နှင့် ဒေါ်ခက်မြိုင်ကဆိုသည်။
"သားကြိုက်တဲ့ မုန့်တီလုပ်ပေးထားတယ်"
"အင်း.."
အလွန်စကားနည်းသည့် အလင်္ကာ အဖို့ "အင်း" ဟူသော စကားသည် နေ့စဥ်အသုံးများသော စကားတစ်လုံးဆိုလည်းမမှား။
ခုံပေါ်တွင် ထိုင်ထိုင်ချင်း နောက်မှာရပ်နေတဲ့ အိမ်တော်ထိန်းအပါအဝင် အိမ်အကူများကို မျက်မှောင်ကျုံ့ကြည့်ကာ စိတ်ရှုပ်စွာဆိုလိုက်သည်။
"အိမ်တော်ထိန်းတွေကိုသွားခိုင်းလိုက်ပါ မလိုအပ်ဘဲအကျယ်မချဲ့ချင်ဘူး"
သားဖြစ်သူ၏စကားကြောင့် မိခင်ဒေါ်ခက်မြိုင်က အမူအယာဖြင့် ထွက်သွားရန် အမိန့်ပေးလိုက်တာနှင့် အိမ်အကူများသည် ခေါင်းငုံ့အရိုအသေပေးလျက် စီရီစွာ ထွက်သွားကြလေသည်။
