Nie Zostawiaj Mnie

Prolog

Zawsze chciałam znaczyć dla kogoś cokolwiek. Zawsze chciałam zostać po prostu wysłuchana. Czy to tak dużo? Nikt nigdy nie pokazał mi, że mu na mnie zależy. Nigdy. Nigdy nie czułam się kochana. Nigdy nie czułam się zrozumiana ani wspierana. Zawsze to ja byłam osobą, która pomagała wszystkim ale, gdy ja potrzebowałam pomocy to nikogo przy mnie nie było, dlatego zaczęłam zamykać się na ludzi. Nie jestem osobą aspołeczną, po prostu mam dość tej fałszywości. Tej całej gównianej społeczności. Od trzech lat choruję na depresję. To leki trzymają mnie przy życiu, bo sama już nie mam na to siły. Nie mam rodziców... zginęli w wypadku trzy lata temu...od tamtej pory nie potrafię żyć tak jak kiedyś. Wtedy moje życie posypało się do reszty. Ale nie mówię o tym nikomu, nikomu nie pozwalam się do siebie zbliżyć, żeby nie bolało, gdy odejdzie, zostawi mnie samą...znowu... Mimo, że nigdy nie miałam dobrego kontaktu z rodzicami to jednak bolało. Boli nadal. Ale nikomu nie pozwolę tego dojrzeć. Mimo, że w środku umieram to zakrywam twarz w fałszywym uśmiechu, zakładam maskę, którą zdejmuję tylko w domu, jedyną osobą która to widzi jest mój brat - Luca, aczkolwiek praktycznie mieszkam sama. Luca pracuje cały czas, żeby nas utrzymać. Przez cały czas jestem sama, ale nie dopuszczę do siebie nikogo, sama nie wiem czy to przez ból, czy może przez myśl, że nie zasługuje na nikogo...