ASLA VAZGEÇME *

bekle beni izmir

4 ay önce
Defneden...
"Hayır baba bu olamaz şimdi gidemeyiz akşama çok az var ve ben kimseye veda etmedim" dedim babama ama o her zamanki gibi telefonda gecistirdi.
Bazen kendi kendime of neden bu kadar sorumsuz bir ailem var acaba diyorum neyse şuan bunu dusunemeyecek kadar az zamanım var.hemen gidip bizimkilere veda etmeliyim. Öncelikle sertapa gidip durumu anlattım tabi şimdi Sertap kim diyebilirsiniz o benim en yakın arkadaşım tanisali çok uzun zaman olmamasına rağmen birbirimize cok ısınmıştı neyse ona olanlari anlattığında ağlayıp"ben sensin ne yapacağım 4 sene burada "diye tepki verdi.ama gitme vakti gelmişti veda edip onun yanından ayrıldım en zoruda eve gitmekti aslında eve gittiğimde valizlarim hazırdı babamın böyle son saniye planı yapacağını bildiğim için hazirlamistim zaten akşam olmuştu ben eve gidene kadar eve gittiğimde annem yemek hazırlamış beni bekliyordu çok ilgincki babamda evdeydi sonra hep birlikte oturup yemek yedik annem ağladı ağlayacak kardeşinden çok küçük olmasına rağmen sanki gideceğini anlamış gibi bana sarılıp duruyordu siz şimdi belki nereye gidiyor bu kız diyebilirsiniz ben izmire gidiyorum halamin yanına güya okumak için asıl bedeninde aileden kurtulumak aslında hayatımı mahveden ailemden...
Yemegimizi yedikten sonra diğer en yakın arkadaşım zeynep annesiyle beraber bize geldi kendisi ust karşımızda oturmasına rağmen okadar çok gorusmeyiz bunun için gitmeden önce gormek istemiş tabi annem onun annesiyle muhabbet etmeye başlayınca bizde benim odama gectik zeynep
" gitmek istedigine eminmisin sonuçta onlar senin ailen ve sırf onlar yüzünden bütün hayatını değiştirmenin bir anlamı yok bence yeniden konuşmayı denemelisiniz" dedi bilgisayarimda birşeyler bakarken
"Daha önce defalarca konuştuğumu sende biliyorsun zeynep inan bana iyi olacak" diyerek karşılık verdim. Biz havadan sudan sohpet etmeye devam ederken zeynebin annesi hadi gidiyoruz diyerek onu çağırdı ve kapnin önüne kadar geçirdik onları tabı bana sarılırken ağlamaya başladı. Neyseki Sertap kadar çok aglamamisti.onları geçirdikten sonra eve girdik ve babam gitme zamanımızın geldiğini soyledi aşağı indik tabi annem ve babaannemde arkamızda yürüyor hepsi sırayla baan sarılıp ağlamaya başladılar babamla bavullarimi arabaya koyup otogara gitmek için yola çıktık sonuçta onlar agliyorlar diye benimde ağlayacak halim yoktu zaten benide bunlarca zamandır yaşadığım aşık olduğum şehir kirklareliden ayıran da onlar sayılırdı otogara geldiğimizde arabadan inip bavullarimi aldık ve otobüsü beklemeye başladık gelince hemen bindik zaten ben hiçbir yere bakmak istemiyordum yoksa gidemezdim belki baban neden seninle geliyor diyorsunuzdur o herzamanki gibi benim pesime kuyruk gibi takıldı beni bırakıp gidecekti sanki beni yiyecekler otobüste nefret ediyordum zaten ondan babam dışında yolculugumuz gayet güzeldi tabi birde şoförün 12 saatlik yolu 16 saat yapması var ama izmire vardigimizda bizi terminalde kalanlar karşıladı işte ben izmire ayak bastığında o an "bekle beni İzmir seni dağıtmaya geliyorum artik ozgurum " dedim. Ama baisma geleceklerden haberim yoktu ...
Halamlarla buluştuktan sonra hep birlikte yemek yemeye gittik.yemegimizi bitirince eve gittik zaten birkaç saat sonrada babam kirklareliye geri döndü tabi o dönerken ben anlayınca her zamanaki gibi umursamazligiyla kalbimi kuracağını bile düşünmeden "gelmeyi sen çok istedin şimdi neden agliyorsun" diyerek her zaman yaptığı gibi benim kalbimi kirdi. Ertesi sabah bende Halamlarla birlikte onların buraya gidip yeni matematik ogretmenimle tanıştım tabi ozamanlar onun en yakın arkadaşım olacağını bilmiyordum ama ilk gordugum an çok Sevmiştim onu zaten dilarayla tanıştıktan sonra birkaç günüm aynı geçmişti sabahları matematik çalışıyor akşamlarında dilarayla carsida geziyorduk.
Aslında herşey yolundaydı ama beni biraz heyecan basmıştı çünkü okulların açılmasına çok az zaman kalmisti. Benim Günlerim herzmanki gibi rutin olarak matematik ve gezmeyle gecerken okulların açıldığı gün geldi catti aslında normalde okuldan buakdar cekinmezdim ama bütün hocalar ebistemin arkadais olduğu için insan biraz kasiyor tabi çünkü her yaptığım hareketi enisteme yetiştireceklerdi.
Okullarin açıldığı sabah ben heyecanla beklerken Halam "defne hadi çıkıyoruz kızım " diyerek kapının yanına gitti bende onun pesinden gittim ve evden çıktık içimden "bakalım neler olacak " diye geçirirken arabaya bindim zaten okul çok uzak değildi yürüyerek gidecekti ama bu gün ilk günüm olduğu için Halam bıraktı okul bahçesine girdiğimde nekadarda kalabalık diye düşündüm bi an halama veda edip bi duvarın köşesine gittim oraya yaslandim etrafındakilere bakınca keşke telefonumu alsaydim diye aklımdan geçirdim