အားကိုကို–မေဖြူကောင်းသွားပြီ” လို့ ပြောနေသည်။ ဒါရိုက်တာတင်မေအိက နောက်ပြန်ခေါင်းလျှိုထွက်သွားပြီး… “မမ–အမှုတ်ခံမဲ့–အလှည့်” လို့ မေဖြူကိုပြော တော့ မေဖြူထိုင်ခုံကနေ ဖယ်လိုက်သည်။ တင်မေအိထိုင်ခုံပေါ်ကို ဒူးကွေးတင်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ဘိုဘိုက ထိုင်မှုတ်မရ လို့ မတ်တတ်ရပ်ခါးကိုင်ကာ ဖင်နှစ်လုံးကြား ပြူထွက် နေတဲ့တင်မေအိရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖါင်းလေးကို လျာနဲ့ယက်လိုက် ထိုးမွှေ လိုက် လုပ်ရင်း စအိုဝလေးပါ လျာနဲ့ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။ တင်မေအိလည်း ရွှီးရွှီးနဲ့ညီးနေရင်း အောကားထဲက ဘိုမတွေလို ဖင်ပါ အလိုးခံကြည့်ချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်။ မေဖြူက ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘဲ သူတို့နှစ်ယောက်ကြား ဘေးကနေ ရပ်ကြည့်နေလို့ ဘိုဘို က မေဖြူနို့တွေကို လှည့်စို့ရင်း တင်မေအိစောက်ပတ်ထဲ လက်ထိုးထဲ့ကာ မွှေပေးနေသည်။ တအားထန်နေရှာတဲ့ တင်မေအိက…
“မောင်လေးရယ်–ဖင်ထဲထိုးထဲ့–ဖင်ထဲထိုးထဲ့” ဆိုလို့ ဘိုဘိုလက်ခလယ်တဆုံး ဖင်ထဲထိုးထဲ့လိုက်သည်။ “အမလေး–နာသလို လို– ကောင်းသလိုလိုကွာ” ဆိုပြောသည်။ မေဖြူကတော့ သူအစ်မကို အံ့အောပြီးကြည့်ရင်း နို့ပေါ်က ဘိုဘိုလျာကြောင့် အရသာ တွေ့နေသည်။ တင်မေအိက ဖင်ထဲက ဆောင့်ပေးနေတဲ့လက်ကို စိတ်စုစည်းပြီး အရသာခံကြည့်နေသည်။ “မောင်လေး– လက်ထုတ်ပြီး– လီးထဲ့ကြည့်ကွာ” လို့ပြောလာသည်။ ဘိုဘိုခါးကိုမတ်ပြီး တင်မေအိဖင်ဝမှာ လီးတေ့ကာ ဖြေးဖြေးချင်းထိုး သွင်း လိုက်သည်။ လီးတဝက်လောက်အဝင်မှာ… “မရဘူး မရဘူး–ပြန်ထုတ်တော့” လို့ပြောပြီး ထမီရင်လျားဝတ်ကာ အိမ်သာကို ပြေး တော့သည်။ ဘိုဘိုက မေဖြူကိုကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်လိုးပေးနေသည်။ “ကိုကိုရယ်–ကောင်းလိုက်တာကွာ–ကိုကိုရော ကောင်းရဲ့လားဟင်– မမနဲ့မေဖြူ ဘယ်သူက လိုးလို့ပိုကောင်းလဲဟင်–ကိုကို မေဖြူကို ပစ်မထားနဲ့နော်– မေဖြူ ကိုကို့ကို တကယ် ချစ်တာပါ ကိုကိုရယ်– ကိုကိုနဲ့ မေဖြူမခွဲနိုင်လို့–မမပြောတာကို– လိုက်လျောလိုက်တာပါ–အဟင့်ဟင့်– လိုးပါ ကိုကိုရယ်– ကိုကို ကျေနပ်တဲ့အထိ– မေဖြူကိုလိုးပါ–ကိုကိုစလိုးတဲ့နေ့ကလေ– မေဖြူသွေးတောင် ထွက်တယ်သိလား ကိုကိုရယ်–ဝှီးကောင်းလိုက် တာ” ဆို ညီးတွားကာ ပြောနေသည်။ ထိုစဉ် တင်မေအိပြန်ဝင်လာပြီး ဘိုဘိုနဲ့မေဖြူ လိုးနေတာကိုကြည့်ရင်း ဖီးလ်ယူနေရှာသည်။
