Ve Sizden Bana Kalanlar

Yalnızlık

Geçmiş Karanlık...

Ne ara bu kadar büyüdük,kirlendik.

Bizler sevdiği oyuncak alındığında gülen,

istediği bir şey yapılmadığında ağlayan çocuklardık.

Şimdi kalbi kırık, kimseye güveni kalmayan,

geçmişi acılarla dolu insan olduk.

Şimdilerde gülmek çok zor...

Hani böyle sokağa atılmış evcil hayvanlar gibi,

elinden en sevdiği oyuncağı alınmış gibi, annesinden dayak yiyen ama yinede ''Anne!'' diye ağlayan çocuk gibi... yalnız hissediyorum.

Ne yapacağımı,ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.

Kimsesiz,çaresiz kaybolmuş gibiyim...

Gülmekle ağlamak arasında kalmışım sanki.

Gülmeli miyim yoksa ağlamaya devam mı etmeliyim.

Bizler annemize ve babamıza sarılıp tekrar gülmeyi öğrenen çocuklardık. Şimdi ne yapmalıyız?

Sarılacak bir annemiz var ama gülmeyi unutmuş, babamız var ama gelmeyi unutmuş birazda yokmuş gibi... ALLAH Yardımcımız OLSUN...