15 տ աղջիկը,որը զրկվել էր ծնողներից 8 տարեկանում միայնակ է մնում մեծ քաղաքում։Նրա մասին մոռանում է նաև իր եղբայրը գործի պատճառով։Իսկ թե ինչ իրադարձություններ տեղի կունենան կիմանաք կարդալով այս ֆանֆիկը։
Ես հուսով եմ որ ձեր դուրը կգա☺💜
Բարև իմ անունն Մին Միրա է,ես 15 տարեկան եմ(բայց հոգեպես ես 10 տարեկան եմ,միայն ծսսս)։Ես սիրում եմ միաեղջյուրներ,քաղցրավենիքներ, հավատում լուսնային նապաստակներին և մուլտֆիլմեր նայում։8 տարեկանում ես կորցրեցի ծնողներիս...մահացել եմ ավտովթարից,այդ պահից իմ մասին հոգ է տանում իմ եղբայրը...բայց գումարը չէր հերիքում,և նա որոշեց դառնալ այդոլ։Եղբայրս ինձ համար դայակ վարձեց։Բայց միևնույն էր ես շատ էի կարոտում ծնողներիս և եղբորս։Օրերով կարող էի չուտել,գիշերով լացում էի,իսկ դայակը ինձ ծեծում էր։Սա կյանք չի,այլ դժոխք։Մի պահ իմ օրգանիզմը չդիմացավ և ես ուշաթափվեցի։Արթնացա հիվանդանոցում,և տեսա եղբորս։ Նա շատ անգամներ հարցրեց,թե ինչ է պատահել ,և նա հեռացրեց դայակին ուրիշին վարձեց։Նա սկզում լավ տպավորություն թողեց իմ վրա ,բայց դա երկար չտևեց։Երբ նա իմ եղբոր վստահությունը շահեց,նա էլ չէր գալիս իմ մոտ ու քիչ-քիչ դառձավ սատանա։Չեր կերակրում ինձ(նենց ես բան էի ուտում ,հիմա էլ չեն կերակրում)։ Յունգին(մոռացա ասել ,որ իմ եղբոր անունը Յունգի է) ինձ գումար էր ուղարկում ։Նրանք դեռ այդքան հայտնի չէին ,և ունեին ազատ ժամանակ։ Մենք հաճախ էինք զբոսնում,դայակը ինձ երկար թևերով շորեր էր հագցնում որ թաքցնի կապտուկները,իսկ Յունգիին ասում որ <<հանկարծ չհիվանդանա>>,բայց դե ես հո գիտեի ճշմարտությունը,մտածեցի որ Յունգիին դրա մասին ասել պետք չի։Մինչև հիմա նա չգիտի դրա մասին։ Եթե մտածում եք որ այդոլի քույր լինելը հեշտ է ուրեմն չարաչար սխալվում եք։Դպրոցում ինչ ծեծում են ,ասում, որ ես արժանի չեմ լինելու Յունգիի քույրը։Հանգստանալ ես կարող էի միայն տանը ,եթե դայալը տանը չէր։Սովորում էի ես 2-ի կամ 3-ի։Յունգին բարկանում էր իմ վատ գնահատականների վրա։Նա մտածում էր ,որ ամեն ինչ կարքղ ենք փողով լուծել,իսկ ես այդպես չէի մտածում։ Ես շատ կուզենայի հիմա լինել եղբորս գրկում,խոսել նրա հետ,ուրախանալ,բայց նա ժամանակ չունի։Հաճախ մենք հեռախոսով կապը պահպանում ենք գրելով իրար,բայց իհարկե ես հասկանում եմ ,որ դա չի կարող փոխարինել դեմ դիմաց իրար հետ խոսելուն։Ես նրան անչափ կարոտում եմ,զբոսնում եմ միայնակ.երբ միամիտ գալիս եմ այն տեղը,որտեղ ես եղբորս հետ միշտ գալւս էի ,լացս գալիս է։Դպրոցում ես ոտնահարված եմ ,ես ընկերներ չունեմ,Բացի մի հոգուց։Իմ լավագույն ընկերուհուց Կիմ Սոնե-ից։Նա ինձ օգնում է ինչով որ կարողանում է ,թեև սովորում է ուրիշ քաղաքում։ Լավ շատ խոսեցի պետք է պատրաստվեմ ,որ գնամ դժոխք...քխմ...դպրոց...
Շարունակելի...☺ Եթե ձեր դուրը գալիս է աստղեք ու մեկնաբանություն գրեք շարունակեմ թե ոչ😊 Կներեք սխալների համար💜
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
