33 yaşına gireceğim 4 ay kadar sonra. Sevilmedim şu alemde. Ben ben olmakta çok zorlandım. Ben insanlıkta başarısız oldum. Dostlarımın tüm hatalarını affettim hoş gördüm ama kendime acımadım. Hiç acımadım. Bir fanusta yaşadığıma inandırdım kendimi ve etkilemek istediğim erkekleri. Ama o fanus sanırım benim tabutum. Beni bu yalnızlık öldürecek. Çok insan tanıdım ama hiçbiri bu yüreğimdeki boşluğu dolduramadı, çok insan tanımayı da istememiştim. Sevilmek istemiştim. Olmadı. Peki insanın elinde bunca imkan varken yaşayamadıkları çok üzücü değil mi? Keşke hiçbir imkanım olmasaydı, ama hayallerim benimle kalsaydı. Ben aslında hayal kurmayı bıraktığım gecelerin birinde öldüm. Sadece nefes almaya devam ediyorum, idare ediyorum bazen düşünüyorum acaba ölüm günüm ne gün diye. Önceden intiharı düşünürdüm artık o kadar güçlü de değilim. Bir ölünün gözleri kadar manasız bakışlarım var bir ölününki kadar bir şeylerde, yaşayamadıklarında gözleri kalmış , hayallerini ta içine gömmüş, kalbinde bu mezarlıkla gezen biri oldum.
