ကိုယ့်နာမည်က မြတ်မင်းဆွေ ၊ နှလုံးအထူးကု ဆရာဝန် ။
ဦးမြတ်လို့လဲ ခေါ်ကြတယ် ၊
အသက် က ၃၇ နှစ်ဆိုတော့ ဦးလို့ တပ်ခေါ်ရမယ့် အရွယ်ရောက်နေပြီလေ
အရွယ်ကောင်းပေါ့ ။
ဇာတ်လမ်းက ဒီလိုမျိုး စတာ ။
လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ လလောက်က ကိုယ်အလုပ်က ပြန်လာတော့ ကိုယ့်အစ်မက စုငယ်ကို ဆူနေတာ ၊ သူတို့အရွယ်ဝတ်တဲ့ အတွင်းခံ ရှင်မှီးလို့ ခေါ်လား အဲ့တာကို စုငယ်က အသက်ရှူကြပ်လို့ မဝတ်ချင်ဘူး ငြင်းတာကနေ အဆူခံရတာပဲ ။
ကိုယ်လဲ ကလေးကို ရိုက်မှာစိုးလို့ စုငယ်ကို အခန်းထဲ ခေါ်လာရင်း ချော့ပြောရတယ် ၊ ဒီအရွယ်ရောက်ရင် မိန်းကလေးတွေက ရင်သားကြီးထွားလာလို့ ဝတ်ရတာ ဘာညာပေါ့ ။
ပြောနေရင်း နဲ့ စုငယ်က ရုတ်တရက်ကြီး သူ့ဝတ်ထားတဲ့ ဆွယ်တာအပါးလေးကို အပေါ်ထိ လှန်တင်လိုက်တယ် ။
" ဦးမြတ်ကလဲ သမီးကဖြင့် အရမ်းမှ မကြီးသေးတာကို ကြည့် ကြည့်ပါလား "
ကိုယ်ဖြင့် ရုတ်ရက် အသက်တောင် မရှူနိုင်တော့သလိုပဲ ။
ပန်းနုရောင် နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးနဲ့ နဲနဲလေး စူချင်နေတဲ့ နို့အုံလုံးလုံးလေး ။
တစ်ကိုယ်လုံးက သွေးတွေ ခါးအောက်ကို သွားစုသလိုမျိုး တောင့်ခနဲကို ဖြစ်သွားတာ။
" စုငယ် ဒါက သူများတွေကို အဲ့လို လျှောက်မပြရဘူးနော် ၊ ကြားလား စုငယ် "
ကိုယ်က ပြောတော့ စုငယ်က ဆွယ်တာကို ပြန်ဆွဲမချသေးပဲ တိုးတိုးလေး ပြောတယ် ။
" သူများတွေကို မပြပါဘူး ဦးမြတ်ကလဲ ၊ ဦး
ကိုပဲ ပြမယ်လေ နော် ၊ နော်လို့ "
" အင်း ၊ ကိုယ့်ကိုပဲ ပြရမှာနော် ကိုယ့်တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ "
ကိုယ့် ဦးနှောက်ထဲမှာ ဗလာကြီး ဖြစ်သွားသလိုပဲ ၊ ဒါမှမဟုတ် အခေါင်းပေါက်ကြီး ဖြစ်သွားတာများလား ။
ကိုယ် ရှေ့တစ်လှမ်းဆက်တိုးရင် ဖြစ်လာမယ့် အရာတွေ အားလုံးကို ကိုယ်မသိချင်ယောင် ဆောင်ခဲ့မိတာပါပဲ ။
🌸🌸🌸
" ဦးမြတ်ရေ ဦးမြတ်လို့ "
ကိုယ့်အခန်းရှေ့မှာ ရပ်ရင်း စူပုပ်ပုပ်လေး ဖြစ်နေတဲ့ စုငယ်..။
သူကတော့ ကိုယ့်တူမလေးပါ ၊ အသက် ၁၂
နှစ်ကို မနေ့တစ်နေ့ကမှ ပြည့်ထားတဲ့ ကလေးမလေး ။
