8:30..PM🌌
အလင်းရောင်လေးတောင် မရှိတဲ့အခန်းထဲ တောက်ပနေတဲ့လရောင်ဟာ ပြတင်းပေါက်ကနေတစ်ဆင့် လိုက်ကာကိုဖြတ်၍ ကုတင်ပေါ်မှာ လျှဲလျှောင်းနေတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ရှီသို့ ဖျာကျလျှက်..
ကျွန်တော်ကလဲ ကျွန်တော်ပါပဲ စည်းကမ်းကြီးတဲ့ ဦးက ရန်ဖြစ်တာမကြိုက်မှန်းသိတာတောင် ရန်ဖြစ်ပြီးပြန်လာခဲ့သည်။
နာကျင်တယ်...ဒဏ်ရာတွေကြောင့်မဟုတ်ပဲ ဦးရဲ့ လျစ်လျှူရှု့မှု့တွေ့က သူ့ရဲ့ နှလုံးသားကို ဓားနဲ့အစိမ်းလိုက် အမွှန်းခံလိုက်ရသလိုမျိုးနာကျင်တယ်။
ဒေါက်~ဒေါက်~
တစ်ယောက်တည်း အတွေးတွေလွန်နေချိန် ကြားလိုက်ရတဲ့တံခါးခေါက်သံကြောင့် ပါးပြင်ထက် ကျဆင်းနေတဲ့မျက်ရည်တွေကို အမြန် သုတ်လိုက်တော့သည်။
ထို့နောက်...
တံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူ အနားကိုလျှောက်လာတဲ့ ဖိနပ်သံ...
မဖြစ်နိုင်မှန်းသိပေနဲ့ မျှော်လင့်နေမိတယ်..
ထိုဖိနပ်သံပိုင်ရှင်ဟာ " ဦး" ဖြစ်ပါစေဆိုပြီးတော့...
"Jungkook ဆေးလိမ်းရအောင်~"
သိပ်မကြာပါဘူး ကျွန်တော့်မျှော်လင့်ချက်တွေဟာ Namjoon Hyungရဲ့အသံကြောင့် ရိုက်ချိုးခံလိုက်ရတော့သည်။
"Hyungလား?"
Hyungရဲ့ အသံမှန်းသိနေတာတောင် ကျွန်တော်ဟာ ရူးမိုက်စွာမေးမိပြန်ပြီ...
"ငါမဟုတ်လို့ ဘယ်သူ့ဖြစ်ရမှာလဲ"
"အော...."
*မင်းဘာတွေ မျှော်လင့်နေတာလဲJungkook! မင်းကအရူးပဲ*
ဒါပါပဲ "ဦး"ဆိုတဲ့"Kim Seokjin"ဆိုတဲ့လူသားဟာ လူကိုတော့ ဒဏ်ရာတွေဘယ်လိုပေးရမလဲဆိုတာတယ်..အဲ့ဒဏ်ရာတွေကိုတော့ ဘယ်လိုဆေးထည့်ပေးရမလဲဆိုတာသူမသိဘူး..
"Jungkook"
"..."
"Jungkook!"
"..."
သူ့နာမည်ကို ဒီလောက်ခေါ်နေတာတောင် မကြားရလောက်တဲ့ ကုတင်ပေါ်ကကောင်လေးဟာ အတွေးတွေလွန်နေပြန်ပြီ..
"Jeon Jungkook!!!"
"ဟမ်..ဗျာ~ Hyungကျွန်တော့်ကိုခေါ်လိုက်တာလား"
YOU ARE READING
❤️ကျတော် ချစ်ရပါသော ဦး❤️
Fanfictionကျတော်သိပ်ချစ်တဲ့ဦးက ကျတော်အမေကိုသိပ်ချစ်တာဗျ Jeon Jungkook
