Lanet olsun ki ona seviyordum kabul etmesem de seviyordum.Buyüzden izin evermiştim sarılmamıza.Buyüzden onu engellemiyordum,engelleyemiyordum.Ona yakın olmak istiyordum ama yapamazdım.Diğerleri benim hakkımda ne düşünürdü kim bilir? Arkadaşlarımı kaybetmek en büyük korkularımdan biriydi.Küçüklüğümden beri sayısız kez arkadaşlarım tarafından terk edilmiştim sebebi ise erkeklere ilgi duymamdı.Elimde olmayan birşey yüzünden sürekli suçlanıyordum ve bu zamanla en büyük korkum haline geldi.
Yeni okulumda bundan kimseye bahsetmemiştim ve birçok arkadaşım olmuştu.Ta ki Park Jimin sınıfımıza gelene kadar.Aptal gibi ilk gördüğümden beri onu deli gibi merak ediyordum.O sessiz biriydi ve herkese yardım etmeye çalışırdı fakat herkes onun erkeklerden hoşlandığını öğrendiğinde ona karşı davranışları değişti.Herkes ona zorbalık yapıyordu onun canı yandığında benim de canım yanmasına rağmen ses çıkartamıyordum lanet olsun ki bu kadar cesaretli değildim.
Ucube,çirkin,şişman diye sesleniyordu herkes bende öyle.Ucube değildi,Çirkin değildi.Şişman değildi.O çok güzeldi.Sarı hafif dalgalı saçları, kahverengi gözleri,pembe dudakları ve güzel küçük burnuyla o eşsiz bir insandı.Gülünce çok güzel oluyordu ama sürekli ona gülmemesini söylüyorlardı.Bana baktığında gözlerinin parladığına herzaman şahit oluyordum fakat lanet olsun ki cesaretim yoktu ona yaklaşamıyordum.Kabul etmek istemiyordum onu sevdiğimi.
Sarılmak istediğini söylemişti bunu sık sık söylüyordu her seferinde kalbini parçalıyor ve hiç haketmediği şeyler söyleyerek reddediyordum.Ama bu sefer yapamamıştım.Okulun arka bahçesinde sarılabileceğimizi söylemiştim.
Arka bahçeye geldiğimde bir elini arkasında saklayarak beni beklediğini gördüğümde gülümsemek istesem de kendime engel olmuş ve tepki vermeden yanına yaklaşmıştım.
Birden elini arkasından çıkartarak "Senin için" demişti. Tanrım!Bunlar çok güzeldi en sevdiğim mor ve beyaz güllerden almıştı.
Sadece yüzüne öylece bakıyordum şaşırmıştım mutlu da olmuştum ama belli etmemeliydim."Teşekkür ederim ama bunları alamam" dediğimde yüzü düşmüştü.Yine aptal korkum yüzünden onu incitmiştim.
Tekrar bana umutla bakmış ve "Ama ben seviyorsun diye almıştım....hem biliyor musun okul harçlığımla aldım senin için kabul etmezsen ozaman... param boşa gidecek lütfen kabul et Jon-Namjoonie" demişti.Jonnie diyecekti ama dememişti.Benim yüzümden.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bütün bu söylediklerinden sonra hayır diyemezdim.Tanrım çok güzel bakıyordu biraz daha gözlerine bakmaya devam etseydim bir daha asla çıkamazdım.Öyle güzel bakıyordu ki... dalmıştım "Kabul etmeyecek misin? dediğinde kendime gelmiş ve "Madem öyle ozaman kabul edeceğim ama kimseye bundan bahsetme" demiş ve elindeki buketi alarak konuşmasına izin vermeden sarılmıştım.
Kokusu çok güzeldi.İçime çektim tüm kokular anlamını yitirdi o an.Gözlerimi kapatmış ve sonsuza dek öyle kalmak istemiştim.İmkansız olduğunu bildiğim halde.
Bu kadar huzurlu hissetmemiştim hayatım boyunca.Nerdeydim ben diye kendi kendime düşündüm,evimdeydim.Park Jimin,korkak ve bir okadarda aptal Kim Namjoon'un eviydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
