ZORLU YAŞAM

Bölüm 2

Gözlerinden güneşli günlerin okunduğu dünyalar güzeli Vera...
Bugün yine yüzü asık bir şekilde merdivenlerde çömelmiş kapının önündeki kedisi (mırmır) ile oynuyor, duruma alışmak zor, görüldüğü üzre henüz alışılamamış zaten.
Söylemek kolay öyle değil mi, iki kelimeyi bir araya getirmek çok kolay keşke Vera içinde en az bu kadar kolay olsaydı bu durum, babasının vefatından sonra keşke gülmeyi unutmasaydı henüz yollarda şarkı söyleyerek koşup arkadaşlarıyla oynayacak yaştayken, hayatın onun karşısına acımasız bir şekilde bu olayı çıkarması içler acısı bir durum...
Bugün günlerden pazar bu demek oluyor ki bugün Vera evde yalnız değil. Evet, tam bu düşüncemizin üzerine annesinin sesini duyuyoruz;
"-Benim dünyalar güzeli kızımm, hadi bakalım kahvaltı hazır Veram, koş bakalım abinide uyandır çaylar soğumasın." der
Vera yüzü asık bir şekilde oturmaya devam eder, babası vefat ettikten sonra her şeyden uzak kaldığı gibi yeme içmeden de kesilen Vera bitkin bir hale gelmiştir, annesi tekrar seslenir;
"-Sesimi duyuyor musun kızım kime diyorum ben hadi ama."
Bu söz üzerine Vera ayağa kalkar, abisini uyandırmak için salona doğru ilerler, bir kaç adım attıktan sonra yere yığılır, sesi duyan annesi salona koşar Vera'yı yerde görünce çığlık atmaya başlar annesinin sesi ile uyanan abisi Vera'nın bayıldığını görünce bir hışımla yerinden zıplar ve Verayı kucağına alır Verayı kaldırırken eli ıslanır ve ıslaklığı hissedince kan olduğunu anlar daha fazla telaşa kapılır, annesine ambulansı ara der o sırada kendisi bir parça bez ile Vera'nın ağzından çıkan kanları siler ambulansın sesi yaklaşır, abisi kucağında Vera ile dışarı koşar ve hastaneye götürürler.