Ruhun Ruhumda

o artık yok

Eve geldiğimde annem benim gözlerimin içine bakıyordu oda fark ettiki konuşmak beni rahatlatmıştı
Ama bu ardayı unuttum anlamına gelmiyor.
Kurumuş bir gülü canlandırmak zordur
Hayattan bıkmış bir insana da hayatı sevdirmek zordur.
Kendimi çok yorgun hissediyordum ve uyumak için odama gittim.
Başımı yastığa koyduğum an ise kafamın içi bin bir türlü düşüncelerle dolundu ben artık
Yorgun, hayattan soğumuş ve üzgün bir kadındım ben napıyordum.kafam çok karışıktı resmen deli muamelesi görüyordum.
Nasıl uyudum bilmiyorum ama uyanmıştım.ardanın odanın köşesinde oturduğunu gördüm ve ona günaydın diyip uzun zamandır toplamadığım odamı toparlamaya başladım.
Kapım çalındı bu annemdi
Annem: kızım günaydın bu gün kendini nasıl hissediyorsun.
-günaydın.iyiyim anne.
Annem: kızım şeyy. Doktor aydın beye gidecekmisin?
- gidicem
Annnem: gerçektenmi beni kırmadığın için teşekkür ederim kızım sen iyi ol ben başka birşey istemiyorum.
- ben iyiyim anne sende daha fazla kendini üzme
Annnem: tamam kızım.hadi hazırlan sen.
Annem o üzülmesin diye gittiğimi düşünüyordu oysaki ben konuştugumda kendimi rahatlıyormuş gibi hissediyordum konuşmak iyi geliyordu.
Hazırlanıp evden çıktım.
Hava çok güzeldi kuşlar adeta yeniden canlanmış gibi ötüşüyorladı.
Bu hava iyi gelmişti.
Bugün ardayı kaybettigim yolan gelmemiştim yolu değiştirip başka bir yoldan gelmiştim içeriye girmeden önce nedense sabırsızlanıyordum bir an önce konuşmak istiyordum.
Ve sıra gelmişti kapıyı çalıp içeri girdim
Doktor aydın: hoşgeldiniz ceren hanım
- hoşbuldum aydın bey
Doktor aydın: açıkçası geleceğinizi pek beklemiyordum
- inanın bende hiç beklemiyordum
Doktor aydın: bugün kendinizi nasıl hissediyorsunuz
- dünden daha iyiyim
Doktor aydın: buna sevindim

Doktor aydın: sizin içinde sorun yoksa size bir kaç soru sormak istiyorum.
-buyrun aydın bey

Doktor aydın: Anneniz ardanın ruhunu gördüğünüzü söyledi bana biraz anlatırmısınız.
- evet bu doğru o gittikten sonra onu hep odamda bana bakıp tebessüm ederken görüyorum ve ben kendimi böyle avutuyorum.

Doktor aydın: onun gerçek olmadığını biliyorsunuz değil mi?
- hayır o gerçek ve ben görüyorum

Doktor aydın: o sizin kendi kafanızda oluşturdugunuz bişey. Evet ardanın ruhu var ama o gördüğünüz şey ardanın ruhu değil. Onun ruhu  şuan cennette

- ama o
Doktor aydın: aması yok bakın ben size deli falan demiyorum.
Hepimiz sevdiklerimizi kaybederiz ve bu bizim imtihanımızdır eğer her sevdiğini kaybeden ruh görüp kendini avutacaksa bu imtihanın bir anlamı kalmaz.

Aydın bey haklıydı ama ben gerçekten çok özlüyorum, dayanamıyorum.

- peki napıcam ben , nasıl yaşıycam.

Doktor aydın: onu içinizde yaşatın emin olun bu sizin kafanızda oluşturdugunuz ruhtan daha iyi olacak sizin için.
O sizin onun ruhuyla  kendinizi avutmanızı istemez onu içinizde yaşatarak herşeye rağmen güçlü kalmanızı ister.

Dayanamadım ve yine agladım.
Belki bu göz yaşlarım benim güçlü olduğumun göstergesiydi.
Ben herşeyin üstesinden gelmeliydim çünkü başka seçeneğim yoktu.

Seans bitiminde eve geldim.
Ve bugün dünden daha rahatlamıştım.
Odamdan içeri girdiğimde gözlerim ardayı aramadı değil ama arda yoktu, arda neredeydi nereye gitmişti
Yoksa
Aydın beyin dediği gibi onu içinde yaşatmaliydim  kendimi bir  halüsinasyon ile kandırmamalıydım gerçeklerle yüzleşmeliydim  Ardaya daha fazla saygısızlık yapmamalıydım
Ardanın ruhunun gittiğine mi üzüleyim yoksa artık yavaş yavaş gerçekleri gördüğüme mi sevineyim bilmiyorum
Ama şunu biliyorum ki
Onun ruhu zaten benim ruhumda o benim kalbimde, içimde yasiyor.

Bölüm sonu:
Sizce bu bölüm nasıldı yorumlarda belirtin hoşçakalın kendinize iyi bakın bir soneaki bölümde görüşmek üzere