Lalisa'nın ilk aşkı Taehyung, 16 yaşında Lalisa'nın ilk öpücüğünü almıştır. Bir yıl sonra California'dan taşınan Taehyung aradan geçen iki yılın ardından tanınamayacak biri haline gelmiştir. O iki yıllık arada değişmeyen tek şey Lalisa'dır.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Las Vegas, 16 Mart 2022 Yeni okul, eski aşk ve yeniden aşk "Calli Girl"
"Ben çıkıyorum anne!" Henüz daha yeni yerleştiğimiz -daha doğrusu yerleşemediğimiz- evimizden ayrıldım. Babamın daha iyi iş imkanları bulabilmesi için taşıdığımız Las Vegas'a hala alışamamıştım. Burada, Las Vegas'ta olsam da aklım hala California'da idi. Orada bir sürü güzel anım olmuştu ve ben yaşadığım şehri bırakamayacak kadar sıkıntılı biriydim. Ebeveynlerime en başlarda yalvarıp yakarsam da bunun bir önemi olmadığını, beni umursamadıklarını anlayınca - Bu kötü bir andı- bıraktım. Ve ben kalbimi ve diğer tüm güzel anıları California'da bıraktım.
Vegas'ın tek güzel yanı, gideceğimiz mahallenin içinde bir tanıdığı taşıyor olmasıydı. Komşunun çocuğu Taehyung. Annemin bana verdiği bu haberden sonra California için tuttuğum yasım biraz da olsa hafiflemişti. Çünkü güzel anılarımın çoğu onunlaydı. İlk gittiğim konser, ilk çaldığım gitar, ilk şiirim, ilk öpücüğüm ve ilk aşkım. Doğrusu bu, Taehyung henüz 16 yaşımdayken benim ilk öpücüğümü almıştı. O kadar beklenmedikti ki bu. Hala aklıma geldikçe vücudumun nasıl kasıldığını, nasıl şaşkın şaşkın baktığımı hatırlıyorum. O günden sonra Taehyung'un yaptığı her hareket daha çok gözüme gelmeye başlamıştı. Kulağıma her bir şeyler fısıldadığında söylediği şeylere odaklanamadığımı fark ettim. Onun başka kızlarla - arkadaşı bile olsa - konuşmasını kıskanır oldum. En başlarda bu yalnızca sevmekti. Ancak o gittiğinde, onu deliler gibi özlediğimi anladım. Ve o an bir kez daha fark ettim ki; onun yokluğuna hiçbir şekilde dayanamıyordum.
Tabi bunu biraz geç fark etmiştim. Dört yıl boyunca yalnızca arkadaşım olarak gördüğüm çocuğun gitmesini istemediğimi son senemizde, yani beşinci yılımızda fark ettim. Büyük bir hayal kırıklığıydı benim için. Ancak bu kadar üzüleceğimi bilseydim, yemin ederim ki yine de bir daha yaşamak isterdim o zamanları. Hayatımın altın günleriydi sanırsam. Özellikle yaz mevsimlerinde, ikindi vakti içtiğimiz kutu kolalar, Patiswiss çikolatalar ve barış bileklikleri. Tanrım, o bileklikliği hala saklıyorum! Tabiri caizse çok dandik bir bileklikti. Bu zamana kadar nasıl dayandığını hala anlayamıyorum.
Evden çıkmadan önce taktığım kulaklıklarımda "Coke Head" şarkısının ritmini duyunca dudaklarım kıvrıldı. Sabah güneşinin hafiften doğmaya başlamasıyla etraf aydınlanmaya başladı yavaştan. Neredeyse on beş dakikadır yürüdüğümü fark ettiğimde okula yaklaştığımı anladım. İçime dolan adrenalin duygusu derin bir nefes almama neden oldu. Okul görüş açıma girdi ve adımlarımı hızlandıraraktan kapıya ulaştım. Sadece birkaç kişinin ilgisini çekmiştim, bu benim için iyi bir şeydi.
Okul bahçesi yeterince büyüktü. Bahçenin başında ve sonunda olmak üzere iki tane basketbol potası vardı. Giriş kısmında beyaz bir bekçi kulubesi ve yer yer dikilmiş ağaçlar, bir de buradan görebildiğim kadarıyla okulun arkasına giden yolun sonundaki söğüt ağacı vardı. Okul çoğunlukla krem rengindeydi ancak pencere çevreleri gibi yerler lacivert rengindeydi. Mavi ve tonlarını severdim, bu yüzden bu küçük detay gülümsememe neden oldu. Okulun krem rengi kapısından içeri girdim ve merdivenleri acelem olmadığından yavaşça tırmandım. Ailem bana Taehyung'u bulmam gerektiğini, Taehyung'un bana yardımcı olacağından bahsetti. Onun da haberi varmış. Uzun zaman sonra onu görecek olmanın heyecanı da vardı bir yandan. Taehyung'un şubesini sormayı unutmuştum ama. Belki buralarda tanıyan vardır diye, bir umutla birisine sormaya karar verdim.
