Genesis

3 0 0
                                    

Warning: This may contain sensitive and harsh content. Please drop this if you're not ready to meet the not-so-likeable characters in this chapter.

"Hindi ko alam..." Hindi siguradong saad ng babaeng nakasuot ng itim na hoodie sa akin.

I just stared at her blanky and nodded as I turn my back on her. Bakit pa ba ako nag-effort kausapin ang babaeng ayaw naman magsabi? I was being kind... I think? Anyway, I did my part, I think it's the admins work to know what happened. They just asked to me know anong nangyari because I was at the scene.

I sighed.

Hindi ko nga naabutan away nila e.

Sayang.

I just know that the girl is being bullied and she doesn't want to talk. Does it mean na she doesn't need my help nor the authorities'? Ohh, she got it tough. But siguro may bumabawal sakaniya na magsalita? But again, labas na ako do'n, buhay naman nila 'yon at labas nga talaga ako ro'n.

I was walking in the hallway with my head down kasi nahihiya ako. I'm aware that I'm one of the least pretty girls in the school... Matalino naman ako, puwede na 'yon. Although, medyo masama ang ugali ko, sabi nila. But I don't think I am naman. I just... I don't know. Ang dami kong problema, bakit kailangang isipin ko pa ang iba?

Required ba? Hindi.

Nadaanan ko ang pavilion na medyo tago kung saan nakita ko ang babaeng tahimik na kumakain na biglang huminto sa pagsubo. Eh? Ano meron? Tumingin ako likod ko at nilingon siya na ngayon ay pulang-pula ang mukha. Nahihiya ba siya?

Hindi ko maiwasang makinig sa mga bulungan ng mga babaeng dumadaan sa likod ko.

"Kawawa, mag-isa kumakain."

"Inaaway ba siya? Tulungan natin?"

"Hays baka kasi malakas kapit umaway diyan, maiipit tayo... Pero, kayo, gusto niyo?"

Tumikhim ako at umalis na doon.

Wala akong balak tulungan ang kahit sino, hindi ko rin naman hihingin ang tulong nila.

When I finally reached the front of our building, I went to our floor na which is the 3rd floor, room 306, section A. As usual, star section na dinaig pa mga tao sa kalye ang mga ugali ng iilang kaklase ko. Napatingin lamang sila sa pagdating ko saka pinagpatuloy ang kanilang pag-iingay. Wala naman akong pake... Not even if I am the class mayor.

I sat down in the first row, 2 chairs near the desk of the professor at binunot ang cellphone sa bulsa ko. Ayoko rin kausap ang mga kaklase ko, hindi naman required? So, I don't think there's any reason para kausapin ko sila.

In truest form this can be, I don't think I'm fit for this position. I don't have high regards or maybe, I don't have regards in leading these people. Like who the hell would lead these people who doesn't want to listen? Maybe a few of them does but a lot of them doesn't.

How can I be a good leader if I have stupid followers?

Sinuot ko na ang earphones ko at tahimik na naglaro ng shooting games dahil wala pa naman ang guro namin. Saka two hours din ang vacant namin ngayong Wednesday. May higit isang oras pa kaming natitira, my gosh! Ang bagal ng oras, uwing-uwi na'ko! Hindi ko nga gets bakit gustong-gusto ng mga kaklase ko pumunta sa school, e wala naman kaming mapapala rito. Pwede namang sa bahay ko nalang aralin, hindi ba?

Tuhikhim and katabi kong si Jeanna at ngumiti sa akin, hindi sigurado kung magsasalita or tatalikod nalang. I don't get why most of them are contemplating whether to talk to me or just plainly ignore me. Most of the time, some of them would go to my sit and have silly conversations with me, which I don't really mind as long as they won't overdo it and go beyond the boundary.

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Dec 28, 2023 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

So, Is This Life?Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon